میزان اتکای حسابرسان مستقل بر کار حسابرسان داخلی با توجه به راهبرد پرورش مدیر

واقع بینی یکی از چهار اصل بنیادی آیین رفتار حرفه ای حسابرسان داخلی است. بر اساس گزاره ارزش افزایی انجمن حسابرسان داخلی (2010) واقع بینی (بی طرفی) یکی از عناصر اصلی سه گانه حسابرسی داخلی، قلمداد می گردد و استاندارد حسابرسی 610 (استفاده از کار حسابرسان داخلی) نیز واقع بینی را از یکی از مولفه های اصلی برای استفاده از کار حسابرسان داخلی برشمرده است. رویکرد استفاده از واحد حسابرسی داخلی به عنوان زمینه ی پرورش مدیر در شرکت هایی استفاده می شود که بعدا حسابرسان داخلی به پست های مدیریت اجرایی، ارتقا می یابند. این موضوع می تواند بی طرفی (واقع بینی) آن ها را خدشه دار نماید و بر اتکای حسابرسان مستقل بر کار آن ها تاثیر بگذارد. ازآنجاکه پژوهش های اندکی تاثیر ناشی از به کارگیری حسابرسان داخلی به عنوان ابزار پرورش مدیر را در شرکت ها موردبررسی قرار داده اند؛ لذا در این رابطه، ارتباط بین حسابرس مستقل و حسابرس داخلی به خوبی تبیین نشده است، بنابراین هدف این پژوهش بررسی میزان اتکای حسابرسان مستقل بر کار حسابرسان داخلی با توجه به راهبرد پرورش مدیر می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر، حسابرسان مستقل شامل شرکا، مدیران، سرپرستان ارشد و سرپرست حسابرسی موسسات حسابرسی ایرانی است که صاحبکاران آن ها دارای واحد حسابرسی داخلی فعال هستند. در این پیمایش نهایتا 100 پرسشنامه گردآوری و مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش بیانگر آن است که حسابرسان مستقل به دلیل آنکه واقع بینی حسابرسان داخلی در شرکت هایی که از راهبرد پرورش مدیر استفاده می کنند کمتر ارزیابی می کنند؛ بر کار آن ها کمتر اتکا می کنند. با عنایت به نتایج به دست آمده راهبرد پرورش مدیر می تواند به عنوان یکی از خطرهایی که واقع بینی حسابرسان داخلی را تهدید می کند،