تجربه حاشیه نشینی و سلامت اجتماعی زنان (مطالعه ای کیفی در بین زنان حصارامیر پاکدشت)

سلامت اجتماعی حاصل ارزیابی فرد از موقعیت خویش است که در مناطق حاشیه نشین توانایی درگیری فعالانه و مثبت با دیگران را کاهش می دهد. این وضعیت در بین زنان حاشیه نشین، قابلیت ها و توانایی های فردی و اجتماعی آن ها به منظور دستیابی به یک زندگی مطلوب را سلب کرده است.

این مطالعه به صورت کیفی و با استفاده از پدیدار شناسی در بین زنان حاشیه نشین منطقه حصار امیر پاکدشت انجام گرفت. جامعه مورد مطالعه کلیه زنان بالای 18 سال حصار امیر پاکدشت بودند. نمونه ها به صورت هدفمند انتخاب شدند. ابزارگردآوری داده ها مصاحبه نیمه ساخت یافته است. بر اساس اشباع نظری،10 نفر از زنان مورد مصاحبه قرار گرفتند و از کدگذاری برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. بعد از کد گذاری داده ها و تجزیه آن ها، ده درون مایه فرعی و پنج درون مایه اصلی استخراج شد.

یافته های تحقیق نشان دهنده «روابط نارس، بی ثباتی موقعیتی، خودحاشیه سازی و تداوم بخشی به وضع موجود، برگشت ناپذیری متقابل، حس رهابودگی و بی معنایی» در بین زنان مورد مطالعه می‌باشد. نتایج نشان می دهد که زندگی حاشیه نشینی، زنان منطقه حصارامیر را در وضعیت «محدودیت رابطه ایی» قرار داده است. این امر منجر به فرودستی موقعیتی در بین آن ها شده است و مرزهای خانوادگی را ناپایدار کرده و با سستی منزلت زنانه، امکان انطباق پذیری و مشارکت‌پذیری آن‌ها را کاهش داده است.