اخلاص در بینش عرفانی و ارتباط آن با سایر مقامات

اخلاص، انفراد است؛ یعنی از همه بریدن و به خدا پیوستن و بر بساط محبت نشستن و مرغ تیزپرواز آمال و علایق را پرکندن. عارف نباید به عبادات خویش مغرور و متکی باشد؛ چون خودبین، خدابین نگردد. بلکه عارف رستگار ی و تنزیه روح خویش را به عنایت الهی نسبت دهد، نه به کوشش خویش. اخلاص، نوری است که در نهاد عارف، افروخته می شود تا از شرک و اشتراک اعراض کند. سالک در نخستین قدم، باید دل را از آلودگی ها بزداید و درتمام امور ریا نورزد و در اعمال و عبادات خویش، رضایت وخشنودی خداوند را بجوید. راه حق از عبادت خدا جدا نیست و جزء خالق یگانه و رضایت او هدفی وجود ندارد. نویسنده این مقاله می کوشد در این پژوهش مشخص کند که آیا با عبادات می توان به اخلاص راه یافت؟ یا برای نیل به اخلاص به امور و معارف دیگری نیز نیاز است؟ در این میان حجاب هایی که سالک را از اخلاص دور می سازند، چیست؟ این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی با بهره گیری از منابع کتابخانه ای انجام گرفته است. هدف از این پژوهش ادراک مراتب و وسایطی است که درک و نیل به آن وسایط، سالک را به مراتب اخلاص نزدیک تر کند و با استمداد از آن حجاب ها وموانع را یکی پس از دیگری پس زند، تا جمال جانان بر او جلوه گر شود.  از جمله دریافت های مخاطبان از خوانش این پژوهش این است که مولانا اخلاص را تسلیم محض سالک، در برابر حکم بی چون و چرای حق تعالی می داند.