بهبود توانایی گفتاری زبان آموزان ایرانی در زبان انگلیسی از طریق تکیه گاه سازی انگیزشی و مبتنی بر فراشناخت

تحقیق حاضر جهت بررسی اینکه تکیه گاه سازی انگیزشی و مبتنی بر فراشناخت تا چه اندازه می تواند مهارت زبانی زبان آموزان ایرانی را بهبود ببخشد صورت گرفته است. نمونه ای از 60 زبان اموز ایرانی برای شرکت در این مطالعه انتخاب شدند. آنها بر اساس عملکرد خود در آزمون مقدماتی انگلیسی (PET) انتخاب شدند. سطح مهارت آنها در انگلیسی متوسط بود. برای جمع آوری داده ها و پرداختن به اهداف تحقیق، از دو ابزار استفاده شد. PET   برای تعیین سطح مهارت زبانی زبان آموزان و از IELTS برای مقایسه توانایی گفتاری زبان آموزان درابتدا و انتهای مطالعه استفاده شد. شرکت کنندگان به 3 گروه مساوی تکیه گاه سازی مبتنی بر فرا شناخت، انگیزشی و کنترل تقسیم شدند. در گروه تکیه گاه سازی مبتنی بر فراشناخت، از روش های فراشناختی مانند تولید داستان در چارچوب، گوش دادن و بازگویی داستان استفاده شد. در گروه تکیه گاه سازی انگیزشی، آموزش گفتاری بر اساس فعالیتهایی بود که حداکثر کمک را به فراگیران می کرد. برای آنها آهنگ، محیط آرام و فرصت های مناسب برای صحبت کردن با توجه به نوبت دهی و زمان انتظار برای تحریک انگیزه فراهم شد. یافته ها تاثیر تکیه گاه سازی مبتنی بر فراشناخت و انگیزشی را در بهبود توانایی گفتاری زبان آموزان ایرانی روشن ساخت. نتایج نشان داد که تکیه گاه سازی انگیزشی در افزایش توانایی گفتاری زبان آموزان ایرانی سودمندتر بوده است.