حقوق مالکیت فکری و چالشهای تحقیق و توسعه در صنعت دارو

دولت ها برای تقویت و اشاعه بهداشت عمومی سعی در ترغیب شرکت های داروسازی به انجام تحقیقات (Reasearch & Develop) و نوآوری دارویی با ارایه مشوق هایی چون حق اختراع یا مالکیت فکری دارند تا آنان از حقوق ویژه ناشی از ثبت دارو به عنوان اختراع بهره مند شوند.

روش ها: 

این مقاله به صورت توصیفی و مطالعه کتابخانه ای و با استفاده از پژوهش های تجربی درخصوص مالکیت فکری و صنعت دارو درخصوص موضوعات روش شناختی (متدلوژیکی) و منابع اصلی داده ها به برخی از موضوعات مهم و شکاف های اساسی در این راستا می پردازد.

علی رغم وجود مباحث و مسایل اساسی، شواهد تجربی نسبتا اندکی در حمایت از سیاست گذاری درخصوص مالکیت فکری به چشم می خورد و بخش دارو در عرصه اقتصادی نه تنها پیچیده، بلکه از نظارت قانونی بالایی برخوردار است. هرچند دخالت های واسطه های تحصیل کرده مانند پزشکان و داروسازان تاثیر شدیدی بر تقاضای دارو دارند. به این طریق نیاز جامعه به دسترسی به داروهای جدید و موثر تامین می شود.

نتیجه گیری:

 این وظیفه دولت ها است تا از ایمنی، کارآیی و کیفیت محصولات سلامت محور در سلامت آحاد جامعه اطمینان حاصل کنند. بر اساس قواعد سنتی نظام حق اختراع، دو چالش اساسی پیش روی قابلیت کاربرد جدید دارویی وجود دارد و حتی موافقتنامه تریپس در مورد جدید محسوب شدن این نوآوری ها مطلبی نگفته است، بلکه صرفا اعضای سازمان جهانی مالکیت معنوی را ملزم کرده است که گواهی ثبت اختراع را به محصولات و فرآیندهایی که از اساس جدید هستند، اعطا کند. اولین چالش این است که آیا کشف کاربرد جدید دارویی جزء روش های معالجه تلقی می شوند یا خیر و دومین چالش درخصوص جدید محسوب شدن این نوآوری ها است