بررسی تاثیر کاربرد نظریه موقعیتی اختصاصی، بر کیفیت زندگی بیماران نارسایی قلبی

آموزش خودمراقبتی از جمله روش های موثر در افزایش کیفیت زندگی و سلامت بیماران نارسایی قلبی است. هدف این مطالعه تعیین تاثیر کاربرد نظریه موقعیتی اختصاصی بر کیفیت زندگی بیماران نارسایی قلبی بوده است.

مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی است. تعداد 80 بیمار نارسایی قلبی کلاس 2و3 مراجعه کننده به بیمارستان 12 فروردین شهر کهنوج در سال 1397، در آن شرکت داشتند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه های ویژگی های فردی، اختلال عملکرد بطن چپ جهت کیفیت زندگی و خودمراقبتی در نارسایی قلب بود. پرسشنامه ها در اولین معاینه و سه ماه پس از پی گیری توسط بیماران تکمیل شد. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و زوجی، آنالیز واریانس یک راهه و ضریب همبستگی پیرسون در نرم افزار آماری SPSS نسخه 20 تجزیه و تحلیل شد.

یافته ها: 

قبل از مداخله بین دو گروه از نظر نمرات خودمراقبتی و کیفیت زندگی تفاوت آماری وجود نداشت. پس از مداخله میانگین نمره کیفیت زندگی، خودمراقبتی و ابعاد آن در بیماران گروه مداخله نسبت به گروه کنترل افزایش یافت (001/0<p). در مورد خودمراقبتی بعد از مداخله، بیش ترین نمره مربوط به اعتماد به خودمراقبتی با میانگین و انحراف استاندارد 30/3±43/21 و کم ترین نمره مربوط به مدیریت خودمراقبتی با میانگین و انحراف استاندارد 5/5±45/17 بود (001/0<p).

نتیجه گیری:

 توجه به خودمراقبتی براساس الگوی نظریه موقعیتی اختصاصی می تواند موجب شناخت دقیق تر مشکلات و برنامه ریزی مناسب شده و متعاقب آن کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشد. از آن جا که در این مطالعه اکثرا کم سواد یا بی سواد بودند، استفاده از وسایل کمک آموزشی به صورت تصویری، تنظیم برنامه براساس شرایط و زمان آمادگی بیمار و در صورت لزوم مشارکت خانواده می تواند نتایج مثبتی به همراه داشته باشد. توجه به عوامل زمینه ای به خصوص در افرادی که تحصیلات و درآمد پایین تری دارند، ضروری به نظر می رسد.