اثربخشی آموزش ذهن آگاهی بر ناگویی هیجانی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزانپسر دوره اول متوسطه

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش ذهن آگاهی بر ناگویی هیجانی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان پسر دوره اول متوسطه شهر ایلام بود.

این پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه های آزمایش و کنترل است. جامعه مطالعه شده این پژوهش را همه دانش آموزان پسر دوره اول متوسطه شهر ایلام (سال تحصیلی 1397- 1398) تشکیل می دادند که تعداد آنان 3750 نفر بود. بدین ترتیب، 5 منطقه از مدارس شهر ایلام انتخاب و در مرحله بعد، از هر مدرسه تعدادی کلاس به صورت تصادفی انتخاب و بررسی شد. با توجه به الگوی کوکران، تعداد 348 نفر از آنان به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ای، به عنوان نمونه انتخاب گردید. از این تعداد، 60 نفر از دانش آموزان که ناگویی هیجانی بالایی داشتند، به عنوان نمونه اصلی انتخاب شدند. پس از مشخص شدن جامعه پژوهش و انتخاب نمونه، محقق به مدارس مراجعه کرد و با هماهنگی مسیولین مدارس، جلسات درمانی آغاز گردید. در این پژوهش، از مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو و پرسش نامه پیشرفت تحصیلی پکران استفاده شد. شیوه اجرای مداخله به این صورت بود که گروه آزمایش 8 جلسه60 دقیقه ای با روش ذهن آگاهی آموزش دید و گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. کابات-زین و همکاران، محتوای مداخله را طراحی و نریمانی و همکاران آن را استفاده و تایید نموده اند.

بر اساس یافته ها، F محاسبه شده برای پیشرفت تحصیلی 511/114 و برای ناگویی هیجانی 511/143 بود و تحلیل کوواریانس نشان داد، میان گروه های آزمایش و کنترل از لحاظ پس آزمون متغیرهای وابسته با کنترل پیش آزمون در سطح 0.0001>P، تفاوت معناداری وجود داشت.

به طورکلی، بر اساس نتایج به دست آمده نشان داده شد که ذهن آگاهی بر پیشرفت تحصیلی و ناگویی هیجانی دانش آموزان تاثیر مثبت دارد، به طوری که سبب افزایش پیشرفت تحصیلی و کاهش ناگویی هیجانی در دانش آموزان می شود.