کنترل تهوع و استفراغ در زنان تحت عمل جراحی سزارین با بیحسی اسپاینال: یک مطالعه مروری نقلی در مورد نقش داروها

بی حسی اسپاینال رایج ترین روش بی دردی برای سزارین الکتیو می باشد. تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی، یکی از شایع ترین شکایات بیماران در جراحی سزارین تحت بی حسی اسپاینال می باشد، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش داروها در کنترل تهوع و استفراغ در زنان تحت عمل جراحی سزارین با بی حسی اسپاینال انجام شد.

در این مطالعه مروری روایتی یا نقلی جهت یافتن مطالعات مرتبط، پایگاه های اطلاعاتی SID، Magiran و Google Scholar با کلید واژه های بی حسی نخاعی، بی حسی اسپاینال، تهوع، استفراغ و سزارین جستجو شدند. بازه زمانی جستجوی مقالات از سال 1380 تا سال 1400 بوده است.

مطالعات مختلف از داروهای متفاوتی جهت پیشگیری از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی سزارین استفاده کرده بودند. تهوع و استفراغ پس از بی حسی نخاعی، هدف اختصاصی مطالعات بسیار زیادی با طراحی کارآزمایی بالینی بود. مداخلات انجام شده در این راستا شامل: استفاده از داروهایی مانند دگزامتازون، کتامین، لیدوکایین، اندانسترون، متوکلوپرامید،گرانیسترون، پروپوفول، گاباپنتین و میدازولام بود.

کتامین علی رغم اینکه در مطالعات اثر ضدتهوع و استفراغی آن اثبات شده است، اما به دلیل عوارض هالوسینیشن و نیستاگموس و اینکه ممکن است شیردهی مادر را به تاخیر بیاندازد، بهتر است انتخاب اول متخصص بیهوشی نباشد. پروپوفول نیز اثرات ضدتهوع و استفراغی آن اثبات شده است، اما باید مراقب اثرات دپرشن تنفسی بیمار بود. دگزامتازون اثر تاخیری بر روی تهوع و استفراغ دارد، بنابراین شاید انتخاب مناسبی برای متخصص بیهوشی نباشد. داروهای آنتاگونیست گیرنده 5-HT3 (اندانسترون و گرانیسترون)، به نظر می رسد بهترین انتخاب برای خط اول درمان تهوع و استفراغ باشند، زیرا این داروها عوارض اکستراپیرامیدال متوکلوپیرامید را ندارند و می توانند به عنوان داروهای مناسب جهت تهوع و استفراغ بیماران تحت عمل جراحی سزارین با بی حسی نخاعی مورد استفاده قرار بگیرند.