بررسی مفهوم انتظار و وظایف منتظران در شعر شاعران انقلاب اسلامی

باور به ظهور منجی موعود، یکی از کهن ترین اندیشه های بشر بوده که در ادبیات مجال بروز و ظهور یافته است و از آن جا که ادبیات سرچشمه و آبشخور بینش های دینی، عرفانی و فلسفی هر ملتی است، از آن برای واکاوی مضامین فکری و باورهای یک قوم می توان بهره برد. شاعران انقلاب اسلامی نیز مقوله انتظار موعود را در کانون توجه خود قرار داده و ادبیات مهدویت در آثارشان نقشی به سزا دارد. هدف اصلی این پژوهش بررسی مضمون انتظار و وظایف منتظران در زمان غیبت، در اشعار شاعران انقلابی است. از این رو بینش و دیدگاه این شاعران متعهد درباره این مقوله تبیین گردید. نکته در خور توجه این است که این شاعران به اقتضاء جهان بینی شیعی خود، با استفاده از خلاقیت های ادبی خویش، به دفاع از عقاید شیعه پرداخته اند و از افکار و آراء آنان، به عنوان نماینده مکتب موعودگرایانه، می توان برای واکاوی افکار یک ملت بهره برد.