تحلیلی بر ارتباط سنجه های قابلیت پیاده روی مسیر با پیاده روی کودکان به مدرسه

افزایش شیوه های فعال در سفرهای تحصیلی از مهم ترین راهبردهای بهبود سلامت کودکان است. اگرچه مسیر پیاده روی و ویژگی های آن نقش مهمی در افزایش پیاده روی دارند، اما بیشتر تحقیقات گذشته بر همسایگی محل زندگی متمرکز بوده است. به علاوه، اغلب تحقیقات، علاقه کودکان را در تحلیل ها در نظر نگرفته اند. هدف از این تحقیق، بررسی ارتباط میان ویژگی های اجتماعی و اقتصادی خانوار، متغیرهای محیط مصنوع در مسیر خانه تا مدرسه، کمبود آزادی عمل، نگرانی والدین و علاقه کودکان، با انتخاب شیوه پیاده روی در سفر به مدرسه است. داده ها از طریق توزیع 340 پرسشنامه در بین کودکان 7 تا 12 ساله در 3 مدرسه ابتدایی در محله ای در منطقه 15 شهر تهران و قابلیت پیاده-روی مسیر خانه تا مدرسه نیز از طریق پیمایش میدانی تک تک مسیرهای خانه تا مدرسه و براساس ابزار "عابران مقدم ترند" جمع آوری گردید. مدل رگرسیون لجستیک سلسله مراتبی نشان دهنده ارتباط منفی متغیر تعداد موتورسیکلت خانوار با پیاده روی کودک به مدرسه بود. از میان متغیرهای محیط مصنوع، متغیر فاصله دارای رابطه منفی و متغیرهای درصد کاربری های غیرمسکونی و درصد پیاده روهای مطلوب دارای رابطه مثبت با پیاده روی کودک به مدرسه بود. نگرانی والدین نیز ارتباط منفی با پیاده روی به مدرسه نشان داد. ارتباط معنی داری میان علاقه کودک با پیاده روی به مدرسه به دست نیامد. از کاربست های مهم تحقیق می توان به راهبردهایی به منظور طراحی برنامه پیاده روی به مدرسه در سطح محله اشاره نمود. ضمن آنکه نتایج موید ضرورت سیاست گذاری های چندگانه و بلند مدت و همچنین تغییرات محیط مصنوع از طریق جانمایی مدارس و توجه به تنوع کاربریها در مطالعات و برنامه ریزی های شهری است.