کارکرد عنصر «زمان» در نمایشنامه پدر نوشته فلوریان زلر: مطالعه ای بر اساس عناصر زمانمندی در نظریه روایت شناسی ژنت

نظریه روایت یا روایت شناسی در سال های اخیر با رشد و توسعه سریع و چشمگیری همراه بوده است. دانش روایت شناسی به رهبری ساختارگرایان تدوین شد و هدف آن شناسایی چیزهایی است که وجه مشترک همه روایت ها و فقط روایت ها هستند. نخستین بار در سال 1969 م، تودوروف واژه «روایت» را پیشنهاد کرد و در دهه های گذشته به موضوع مهم بحث و بررسی در تقریبا تمام رشته ها، از هنرهای زیبا و علوم طبیعی و اجتماعی تا مطالعه ارتباط و رسانه، تبدیل شده است. در این مقاله، زمان در نمایش نامه پدر، اثر فلوریان زلر، براساس عناصر زمانمندی در نظریه روایت شناسی ژرار ژنت مطالعه شده است. با این فرضیه که بازی زمانی صورت گرفته در نمایش نامه مذکور بستر مناسبی برای طرح  عناصر زمانمندی در نظریه روایت شناسی ژنت فراهم می کند، ابتدا عناصر زمانمندی در روایت شناسی ژنت به عنوان چارچوب اصلی پژوهش بررسی شد و سپس به چگونگی تجلی زمان و استفاده از تکنیک های برهم زدن زمانی و بررسی تداوم و بسامد در اثر مذکور پرداخته شد و در آخر تاثیر عناصر زمانمندی (نظم، تداوم و بسامد) بر یکدیگر و بر سایر عناصر متون نمایشی (برای مثال دیالوگ نویسی و شخصیت پردازی) نشان داده شد. اهمیت این پژوهش در آن است که شناخت روایت شناسی ژنت ما را یاری می کند تا بتوانیم از یک سو به تحلیل جامع تر آثار نگاشته شده، ازجمله آثار زلر، دست یابیم و از سوی دیگر به هنگام نگارش و خلق اثر، روش های نوینی را در شخصیت پردازی و دیالوگ نویسی و سایر عناصر درام به کار گیریم. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی صورت گرفته و در آن از منابع اسنادی کتابخانه ای و پایگاه های معتبر اینترنتی استفاده شده است.