تاثیر مربی گری مدیریتی بر قصدترک شغل پرستاران شاغل در بخش های بیماران کرونایی: نقش میانجی اشتیاق شغلی و خودکارآمدی (مورد مطالعه: پرستاران یک بیمارستان نظامی)

 قصد ترک شغل مقدمه ترک شغل است و اقدام به ترک سازمان هزینه های مختلفی برای سازمان دارد. از این رو پرداختن به عواملی که منجربه کاهش این پدیده در شرایط شیوع بیماری کرونا در بیمارستان ها می شود، ضروری است. این پژوهش به بررسی تاثیر مربی گری مدیریتی بر قصد ترک شغل با نقش میانجی اشتیاق شغلی و خودکارآمدی در میان پرستاران شاغل در بخش های بیماران کرونایی پرداخته است.

این مطالعه از نوع توصیفی-پیمایشی است. جامعه آماری شامل پرستاران یک بیمارستان نظامی در شهر تهران می باشد. از بین جامعه آماری 130 نفر بر اساس جدول مورگان به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و داده ها از پرسشنامه استاندارد مبتنی بر طیف لیکرت گردآوری شدند. پایایی پرسشنامه با استفاده از آلفای کرونباخ در محدوده (0/81 تا 0/93) به دست آمده است. برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از مدل سازی معادلات ساختاری با بهره گیری از نرم افزار Smart-PLS نسخه 2 استفاده شد.

نتایج پژوهش نشان داد که مربی گری مدیریتی به طور منفی و معناداری قصد ترک شغل پرستاران را تحت تاثیر قرار می دهد. همچنین نقش میانجی اشتیاق شغلی و خودکارآمدی در تاثیر مربی گری مدیریتی بر قصد ترک شغل مورد تایید قرار گرفت، به عبارت دیگر مربی گری مدیریتی به طور غیرمستقیم، از طریق خودکارآمدی و اشتیاق شغلی نیز قصد ترک شغل پرستاران را کاهش می دهد.

نتایج نشان داد، مدیرانی که در نقش مربی در سازمان ظاهر می شوند قصد ترک شغل پرستاران را کاهش می دهند و همچنین اشتیاق شغلی و خودکارآمدی پرستاران را افزایش می دهند. مجموع این عوامل هزینه های مربوط به ترک شغل پرستاران را کاهش می دهد؛ بنابراین بهتر است سازمان ها همواره مدیران خود را به بروز رفتارهای مربی گری در سازمان ترغیب کنند.