مقایسه اثربخشی معنادرمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در تاب آوری دختران فرار و بدسرپرست تحت مراقبت سازمان بهزیستی

 میزان پدیده فرار از خانه و بدسرپرستی متاسفانه در سال های اخیر رشد کرده است و به نگرانی و معضلی اجتماعی تبدیل شده است. هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی معنادرمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب آوری دختران فرار و بدسرپرست تحت مراقبت سازمان بهزیستی بود.

روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون چندگروهی همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی دختران فراری یا بدسرپرست سازمان بهزیستی در مراکز نگهداری شهر تهران در سال 1399 تشکیل دادند. از بین افراد واجد شرایط داوطلب، به روش نمونه گیری دردسترس شصت نفر وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی ساده در سه گروه بیست نفری (آموزش معنادرمانی، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، گواه) جایگزین شدند. گروه آموزش معنادرمانی براساس بسته آموزشی شولنبرگ و همکاران (2010) هشت جلسه نوددقیقه ای و گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد براساس بسته آموزشی هیز و استروسال (2004) ده جلسه نوددقیقه ای، مداخلات درمانی دریافت کردند. گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزار پژوهش در مراحل پیش آزمون و پس آزمون، مقیاس تاب آوری کانر-دیویدسون (کانر و دیویدسون، 2003) بود. داده ها با روش تحلیل کوواریانس تک متغیری و آزمون تعقیبی بونفرونی با بهره گیری از نرم افزار آماری SPSS نسخه 22 در سطح معناداری 0٫01 تجزیه و تحلیل شد.

نتایج نشان داد که معنادرمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش تاب آوری دختران فرار و بدسرپرست تحت مراقبت سازمان بهزیستی تاثیر معناداری داشتند (0٫001>p)؛ همچنین بین اثربخشی معنادرمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، در متغیر تاب آوری دختران فرار و بدسرپرست تفاوت معناداری مشاهده نشد (0٫082=p).

براساس یافته های این پژوهش، هم معنادرمانی و هم درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باتوجه به فرایندها و تکنیک های آموزشی خود، تاثیر معناداری بر افزایش تاب آوری دختران فرار و بدسرپرست دارند.