اثر چهار هفته ورزش و مکمل دهی ‏اولئورپین بر استرس اکسیداتیو بافت مغزی ‏در مدل تجربی بیماری پارکینسون در ‏موش صحرایی

پارکینسون یک اختلال عصبی تخریب کننده مزمن و شایع است. در این مطالعه اثرات تمرین شنا و مکمل دهی اولیورپین بر استرس اکسیداتیو بافت مغزی در مدل تجربی بیماری پارکینسون بررسی گردید. در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار، انتخاب و به پنج گروه شامل گروه کنترل، گروه پارکینسون، تمرین شنا، مصرف اولیوروپین، تمرین شنا همراه با مصرف اولیوروپین تقسیم شدند. گروه ها به مدت چهار هفته (پنج جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقیقه) شنای اجباری کردند و گروه های 4 و 5 به مدت چهار هفته، روزانه اولیوروپین را به میزان 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، به صورت اورال دریافت کردند. سطوح سرمی متغیرها با استفاده از روش تیوباربیتوریک اسید مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده ازآزمون های آماری واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند (05/0≥p). در این مطالعه، اولیوروپین- پارکینسون، تمرین شنا- پارکینسون و تمرین شنا همراه با مصرف اولیوروپین- پارکینسون، کاهش معنی داری بر سطح مالون دی آلدهید، افزایش معنی داری بر میزان فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز و افزایش معنی داری بر میزان تیول در مقایسه با گروه پارکینسونی داشتند (001/0<p). تمرین شنا همراه با مصرف اولیوروپین می تواند دفاع آنتی اکسیدانی را بهبود بخشیده و پراکسیداسیون لیپیدی را کاهش دهد. بنابراین، احتمالا این اثر تعاملی بتواند شیوه درمانی موثر و پیشگیرانه ای برای جلوگیری از بیماری های مرتبط با استرس اکسایشی باشد.