دراسه علاقات التناص بین القرآن و الخطبه رقم 109 من فی مجال الاسماء نهج البلاغه والصفات الإلهیه
الخلاصهتعتبر نمذجه نص عن آخر احد الاسالیب المهمه فی البحث الادبی. یسمی هذا النوع من البحث الیوم بالتناص. تظهر هذه العلاقه ان بعض النصوص تستفید من نصوص اخری بالوعی او باللاوعی، وتهدف إلی التاکید علی ان کل نص ومتحدث یتاثر بنصوص ومتحدثین آخرین، سابقین کانوا او لاحقین، ویستفید فی الوعی او فی اللاوعی من کلماتهم و افکارهم. تتناول هذه المقاله علاقه التناص بین القرآن و نهج البلاغه. القرآن نص مخفی او غایب و نهج البلاغه هو النص الحاضر. یهدف المولف إلی توضیح عمق الصله بین هذین النصین، و اکتشاف تجلی نورانیه کلام الوحی فی کلام الإمام علی (ع). یدرس هذا البحث علاقه التناص بین القرآن و الخطبه 109 من نهج البلاغه فی مجال الاسماء و الصفات الإلهیه بالمنهج الوصفی التحلیلی و المقارن. ثم یحدد مختلف انواع التناص بما فیها النفی الجزیی (الاجترار الناقص و الکامل)، النفی المتوازی (الامتصاص) والنفی الکلی (الحوار). تظهر نتایج هذه الدراسه ان اکثر حالات الإمام علیه السلام بالقرآن تنتمی إلی علاقه فیه التناص من نوع النفی المتوازی بحوالی 53٪ من الحالات و النفی الکلی و الاجترار الناقص بحوالی 24٪ من الحالات، بینما لم یتم استخدام الاجترار الکامل.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.