تجلی معنایی «زبان» در قرآن و آموزه های علوی

زبان با تمام کوچکی اش، نقش بزرگی در سعادت یا شقاوت انسان دارد. زبان با آن که کارکردهای متفاوتی مانند تکلم، کمک در جویدن و بلع غذا و حس چشایی دارد، اما تکلم بر همه آن ها غلبه دارد، چنان که قرآن در میان وظایف مختلف آن، بر روی بیانگری زبان تکیه می کند. پژوهش حاضر قصد دارد جلوه های گفتاری «زبان» در قرآن و آموزه های علوی و نقش های گوناگون آن را به روش کتاب خانه ای کشف نماید. یافته های پژوهش نشان می دهد که در قرآن و آموزه های علوی، «زبان» در جلوه های گفتاری «لهجه»، «لغت» و «لسان» تجلی یافته است و کلمات دیگری مانند «نطق»، «لفظ»، «قول»، «بیان»، «ذلاقه»، «لهوات» و «خازن»، هیچ کدام معنای حقیقی «زبان» را ندارند. همچنین در آموزه های علوی، «زبان» در سه نقش، «گفتاری»، «تفکر و اندیشه مندی»، و «ارتباطاتی» آن، قابل مشاهده است .با عنایت به جایگاه و نقش «زبان» در برقراری ارتباط و به خصوص تبلیغ ادیان، بررسی کلمات هم معنی در آموزه های علوی و شناخت نقش های گوناگون آن در این آموزه ها، دارای اهمیت ویژه ای می باشد.