پژوهشی فلسفی-کلامی درباره وحیانیت الفاظ قرآن کریم

یکی از موضوعاتی که به لحاظ قرآن شناختی از اهمیت ویژه ای برخوردار است و می‏توان گفت در زمان ما به صورت مساله ای کلامی یا شبه کلامی مطرح شده است، موضوع «وحیانی بودن الفاظ و عبارات قرآن» است. این ادعا که تمامی الفاظ قرآن کریم اعم از حروف و کلمات عینا وحی الهی است، می‏بایست در قالبی علمی و استدلالی مطرح گردد. مقاله ی حاضر ضمن یادآوری گفته‏های تعدادی از متکلمین و حکمای اسلامی و دیگر اندیشمندان دینی و با استناد به برخی ادله عقلی، نقلی و به طور مشخص با استدلال بر شمار فراوانی از آیات قرآنی، در صدد اثبات این مطلب است، مدعایی که ناظر به یکی از اساسی ترین معتقدات اسلامی بوده و حایز اهمیت ویژه می باشد. گونه شناختی تلفیقی عقلی- نقلی و قرآنی و این که جایگاه لفظ در این بینش چگونه است، نگاه حاضر را فراتر از نگاه تعبدگرایانه ی صرف به قرآن نموده است، بنابراین، این مقاله، پژوهشی است فلسفی - کلامی در حوزه ی وحی الهی و قرآن پژوهی که بر ادعای وحیانی بودن الفاظ قرآن علاوه بر معانی آن، پافشاری دارد.