مقایسه اثر هشت هفته تمرینات TRX و ثبات مرکزی بر الگوی پرش - فرود، ثبات ناحیه مرکزی و تعادل دختران فوتبالیست

هدف از این تحقیق بررسی اثر هشت هفته تمرینات TRX و ثبات مرکزی بر الگوی پرش فرود، ثبات ناحیه مرکزی و تعادل دختران فوتبالیست بود. 

سی ورزشکار دچار نقص تنه توسط آزمون تاک جامپ غربالگری و به صورت انتخابی به عنوان نمونه آماری تحقیق انتخاب شدند و در دو گروه پانزده نفری تمرینات ثبات مرکزی و تمرینات TRX قرار گرفتند. هر دو گروه در پیش آزمون و پس آزمون شرکت کرده و به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه، تمرینات ثبات مرکزی و TRX را انجام دادند. تعادل ایستا و پویا به ترتیب به وسیله آزمون آزمون های BESS و Y ارزیابی شد. استقامت ناحیه مرکزی نیز به وسیله آزمون های استقامت مک گیل ارزیابی شد. علاوه بر این، مکانیک فرود با استفاده از آزمون LESS ارزیابی شد. از آزمون آنکووا برای مقایسه تفاوت های بین متغیرهای تحقیق در اثر دو نوع تمرین منتخب ثبات ناحیه مرکزی بدن در بین دو گروه تمرینی و همچنین از آزمون تی هم بسته برای ارزیابی تغییرات درون گروهی استفاده شد. 

نتایج آزمون تی هم بسته نشان داد که هر دو تمرینات ثبات مرکزی (0/001=P) و TRX (0/001=P) تاثیر معناداری بر نمره خطای فرود LESS، نتایج آزمون فلکشن شصت درجه، آزمون سورنسن، آزمون پلانک از شکم، پلانک از راست و چپ، نمره استقامت کل، آزمون سیستم نمره دهی خطای تعادل BESS، جهت قدامی آزمون تعادلی وای، جهت خلفی داخلی آزمون تعادلی وای جهت خلفی خارجی آزمون تعادلی وای و نمره کل آزمون تعادل وای آزمودنی ها داشتند. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که در میزان نتایج نمره خطای فرود LESS، سورنسن، تعادل ایستا در وضعیت ایستادن روی دو پا روی سطح نرم و ایستادن در وضعیت تاندوم روی سطح نرم در پس آزمون بین دو گروه تمرینات و TRX اختلاف معناداری وجود دارد. 

با توجه به نتایج به نظر می رسد استفاده از تمرینات ثبات مرکزی و TRX از طریق کمک به اصلاح فعالیت پرش فرود و همچنین بهبود تعادل و استقامت عضلانی، بتواند با حذف و تعدیل برخی فاکتورهای خطرساز مرتبط با آسیب لیگامان صلیبی قدامی به پیشگیری از آسیب های غیربرخوردی اندام تحتانی، در ورزشکاران دچار نقص تنه کمک کند.