زیر پوست علوم انسانی ایران دویل کنشگران و ساختارها

علوم انسانی ایران ، چگالی عظیم و سرگردان شده است. ساختارها ونهادهای رسمی کشور ومدیریت های دانشگاهی ما نمی توانند به ثمر بخشی این موجودیت کمک بکنند و در تحقیق حاضر به عنوان «جرم بحرانی» از ان بحث می شود. جثه بحرانی که می تواند از خود آثار تازه ای بروز بدهد ولی به عللی توفیق آن را به دست نمی آورد ودر نتیجه بیشتر ابواب جمعی این موجودیت، بناچار استراتژی بقا در پیش می گیرند. تحقیق حاضر با روش پدیدارشناسی تفسیری به سراغ نمونه هدفمندی شامل 50 تن از اصحاب علوم انسانی ایران در خوشه های رشته ای مختلف رفته و از طریق مصاحبه با آنها کوشیده است به فهم تجربه های زیست شان نایل آید و به پرسش های تحقیق  پاسخی اکتشافی پیدا بکند.
نتیجه تحقیق حاضر گویای آن است که علوم انسانی از یکسو دچار نوعی حالت ماند و اینرسی شده  است و اصحاب علوم انسانی ایران خود را چنان گرفتار وضعیت سیاستی وساختاری ونهادی می بینند که «کانون اسناد» شان نوعا بیرونی می شود، «نقش قربانی» بر عهده می گیرند و این تا حدودی حتی موجد وضعیتی ترومایی نیز می شود و  با دامن زدن به ارزشهای بقا، می تواند روح کنش را از نسل جدید علوم انسانی  بستاند. از سوی دیگر اما پویایی های درونی جرم بحرانی ، خود را با برخی کنش های معنا ساز و ارتباطی خلاق علوم انسانی اینجا وآنجا نشان می دهد. آیا اینها توفان پیش از یک بارش و  بعد از یک دوره خشکسالی است؟
نیمه خاموشی در تجربه های زیست مشارکت کنندگان تحقیق هست که در فحوای پاره ای اشارات ضمنی و معانی مضمر  آنها و ارجاعات شان به بعضی شواهد احساس می شود . یافته مهم تحقیق این است که فعال شدن چرخه های «کنش خلاق معنا ساز و ارتباطی» علوم انسانی قادرند که درحد متغیرهای تعدیل کننده و عوامل مداخله وارد جریان بشوند و یا به صورت راه انداز عمل بکنند و در  جا به جایی متغیرهای مستقل (یعنی همان ساختارهای صلب) نیز اثر بگذارند. به نظر می رسد توسعه کنشها و همکنشی ها نیازمند بسط حلقه های تعاملی  وبین نسلی برای ارتقای مهارتهای پیشرفته ادراکی، ارتباطی و اجتماعی در علوم انسانی است. برخی توصیه های اجرایی برای این اجتماع علمی بزرگ ذکر شده است بویژه با تاکید بر توزیع مجدد فرصتها برای نسل های جدید نوظهور علوم انسانی در میان جوانترها و زنان و غیرتهرانی ها .