اثربخشی تلفیق طرحواره درمانی، درمان مبتنی بر شفقت و رفتاردرمانی دیالکتیکی بر امید به زندگی زنان مراجعه کننده به اورژانس اجتماعی شهرستان های تنکابن و رامسر

امید یکی از پایه های اصولی توازن و قدرت روانی است که مشخص کننده دستاوردهای زندگی است. با توجه به اهمیت سلامت به‌ویژه سلامت روان در زنان، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی تلفیق طرحواره‌درمانی، درمان مبتنی‌بر شفقت و رفتاردرمانی دیالکتیکی بر امید به زندگی زنان مراجعه‌کننده به اورژانس اجتماعی شهرستان‌های تنکابن و رامسر انجام گرفت.

 روش پژوهش حاضر از نوع نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی زنانی تشکیل دادند که به اورژانس اجتماعی تنکابن و رامسر در بهار و تابستان 1396 مراجعه کردند. از بین صدنفری که به پرسشنامه‌ امید به زندگی (اسنایدر و همکاران، 1991) پاسخ دادند، شصت نفر به‌‌صورت هدف‌مند انتخاب‌ شدند. از بین آن‌ها، تعداد سی نفر به‌طور تصادفی در گروه آزمایش و گروه گواه (پانزده نفر در هر گروه) قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌ امید به زندگی (اسنایدر و همکاران، 1991) استفاده شد. برای گروه آزمایش مداخله در دوازده جلسه نوددقیقه‌ای به‌صورت هفتگی اجرا شد؛ اما گروه گواه مداخله‌ای دریافت نکرد. جلسات درمانی فراتشخیصی ترکیبی از درمان مبتنی‌بر شفقت، طرحواره‌درمانی و رفتاردرمانی دیالکتیکی بود داده‌ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره در نرم‌افزار SPSS نسخه 22 تجزیه‌‌وتحلیل شدند. سطح معناداری آزمون‌ها 0٫05 در نظر گرفته شد.

 نتایج نشان داد، درمان فراتشخیصی در افزایش امید عاملی (0٫001>p)، امید راهبردی (0٫001>p) و نمره کل امید به زندگی (0٫001>p) موثر بود. ضریب تاثیر امید عاملی، امید راهبردی و امید به زندگی به‌ترتیب 0٫32، 0٫35 و 0٫84 به‌دست آمد.

براساس یافته‌های پژوهش، تلفیق طرحواره‌درمانی، درمان مبتنی‌بر شفقت و رفتاردرمانی دیالکتیکی باعث بهبود امید به زندگی در زنان می‌شود.