ارائه مدل پیش بینی پرخاشگری در نوجوانان پسر بر اساس الگوهای ارتباطی، تمایز یافتگی و انسجام خانوادگی با نقش واسطه ای تاب آوری

هدف پژوهش حاضر بررسی مدل پیش بینی پرخاشگری بر اساس الگوهای ارتباطی، انسجام خانوادگی و تمایزیافتگی با در نظر گرفتن نقش میانجی تاب آوری در نوجوانان پسر بود.

روش این پژوهش توصیفی-همبستگی و از نوع مدل سازی معادلات ساختاری بود جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش آموزان مقطع دوم متوسطه شهر تهران در سال تحصیلی 99-1398 بودند که تعداد 500 دانش آموز با روش خوشه ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003)، مقیاس پرخاشگری نواکو (1986)، پرسشنامه الگوهای ارتباطی ریچی و فیتزپاتریک (1990)، مقیاس تمایزیافتگی اسکورن و فریدلندر (1998) و مقیاس انسجام خانوادگی دیوید اچ. السون، جویس پورتنر و یوآو لاوی (1985) بود. برای تحلیل داده ها از روش مدل سازی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزارهای Amos استفاده شد.

نتایج آزمون مدل مفهومی نشان داد شاخص های برازش مدل پژوهش در وضعیت مطلوبی قرار دارد (GFI=.95). الگوی ارتباطی گفت و شنود، انسجام خانوادگی و تمایزیافتگی اثر مستقیم منفی بر پرخاشگری داشتند (05/0=P)؛ اثر غیرمستقیم الگوی ارتباطی گفت و شنود، انسجام خانوادگی و تمایزیافتگی بر پرخاشگری نوجوانان به واسطه تاب آوری مورد تایید قرار گرفت (05/0=P).

شناخت عوامل زیربنایی پرخاشگری نه تنها باعث درک عمیق تر نوجوانان می شود، بلکه زمینه هایی را فراهم می آورد تا در طرح و برنامه ریزی ها و به کاربردن امکانات پرورشی و آموزشی، ویژگی ها و تفاوتهای آنان مورد توجه قرار گیرد و در نتیجه انتظاراتی مطابق و متناسب با سن، ویژگی ها و خصوصیات روانشناختی در نظر گرفته شود.