شواهد تقابل سیستم های کانابینوئیدرژیک و دوپامینرژیک با گیرنده های MC3/ MC4 ملانوکورتینی در تنظیم اخذ غذای در جوجه های نوزاد

مطالعه حاضر با هدف بررسی نحوه تاثیر مکانیسم های مرکزی دوپامینرژیک و کانابینوییدرژیک بر مصرف غذا ناشی از ملانوکورتین در جوجه های نوزاد انجام شد. به همین منظور9 آزمایش طراحی شد. در آزمایش 1، جوجه ها با سرم فیزیولوژی و (2/5 ، 5 و 10 نانومول) بصورت داخل بطن- مغزی تزریق شدند. در آزمایش 2، جوجه ها با سرم فیزیولوژی،  (10 نانومول)، ال- دوپا (125 نانومول) و تزریق همزمانMTII  و ال- دوپا تزریق شدند. آزمایشات مراحل 9-3 مشابه آزمایش شماره 2 بود، اما جوجه ها با 6 -هیدروکسی دوپامین (150 نانومول)، SCH23390  (ن5 نانومول)، AMI-193 (ا5 نانومول)، NGB2904 (ن6/4 نانومول)،) L-741,742 (ن6 نانومول)، SR141716A (م6/25 میکروگرم) وAM630  (ا5 میکروگرم) بجای ال- دوپا تزریق شدند. سپس مصرف تجمعی غذا تا 120 دقیقه بعد از تزریق اندازه گیری شد. با توجه به نتایج بدست آمده، تزریق MTII  (ا2/5، 5 و 10 نانومول) بطور وابسته به دوز، موجب کاهش مصرف غذا در جوجه های نژاد تخمگذار تا 120 دقیقه پس از تزریق در مقایسه با گروه کنترل شد(p < 0.05).  تزریق ال- دوپا و SR141716A موجب تقویت اثرات هیپوفاژیک ناشی از MTII شد (p <0.05)، در حالیکه تزریق 6 -هیدروکسی دوپامین موجب مهار اثرات هیپوفاژیک ناشی از MTI شد(p <0.05). علاوه بر این، تزریق  SCH23390 و AMI-193 موجب تضعیف اثرات هیپوفاژیک ناشی از MTII در جوجه ها شد p <0.05)، اما NGB2904، L-741,742 و AM630 اثری بر هیپوفاژی ناشی از MTII نداشت (p >0.05).  این نتایج نشان داد هیپوفاژی ناشی از MTII احتمالا از طریق گیرنده های  D1، D2 و CB1  در جوجه های نوزاد تخمگذار میانجی گری می شود.