تاثیر دو شیوه تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر شاخص های انعقادی و سطح گلوکز خون در بیماران دیابتی نوع 2

عدم تعادل سیستم هموستازی بدن، می تواند منجر به شکل گیری لخته خون گردد. هدف از مطالعه حاضر تاثیر دو شیوه تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر شاخص های انعقادی و سطح گلوکز خون در بیماران دیابتی می باشد.

41 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 به صورت تصادفی در سه گروه تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون و گروه کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین مقاومتی  با و بدون محدودیت جریان، تمرین را به مدت 8 هفته و به ترتیب با شدت 20، 40، 60، 80 درصد یک تکرار بیشنیه و 20 و 30 درصد یک تکرار بیشنیه اجرا نمودند. آزمودنی های گروه کنترل در این مدت، به زندگی عادی پرداختند و برنامه تمرینی منظمی نداشتند.اندازه گیری شاخص های انعقادی، هماتوکریت و سطح گلوکز خون، قبل و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین صورت گرفت. برای بررسی تاثیر مداخله بر فاکتورهای کمی از آنالیز واریانس با عامل بین گروهی و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. جهت بررسی داده های از نرم افزار آماری SPSS22 استفاده گردید. سطح معنی داری برای تمام تحلیل های آماری 05/0 >P در نظر گرفته شد.  

شاخص زمان پروترومبین در هر دو گروه تمرین مقاومتی نسبت به گروه کنترل به طور معناداری افزایش یافت (P‹0/05)؛ اما در شاخص زمان نسبی ترومبوپلاستین و هماتوکریت تفاوت معناداری مشاهده نشد (P›0/05). فاکتور فیبرینوژن نیز در گروه های تمرینی کاهش یافت (P‹0/05). گلوکز خون در گروه تمرین مقاومتی بدون محدودیت جریان خون نسبت به گروه کنترل کاهش را نشان داد (P‹0/05).

هشت هفته تمرین مقاومتی می تواند از طریق کاهش سطوح فیبرینوژن و افزایش شاخص زمان پروترومبین، در جلوگیری از ترومبوز و بروز ناگهانی بیماری های قلبی عروقی در مبتلایان به دیابت نوع 2 باشد. همچنین این نوع تمرینات با کاهش سطح قند خون نقش شبه انسولینی ایفا می کند.