اثرات ضددردی تستوسترون در انسداد یک طرفه عصب سیاتیک در موش صحرایی نر

هدف از مطالعه حاضر اثرات ضد دردی تستوسترون و تاثیر متقابل آن با گیرنده های اوپیوییدی، گاباارژیک و دوپامینرژیک در موش صحرایی نر متعاقب لیگاتور عصب سیاتیک بود.

در این مطالعه 170 موش صحرایی نر بالغ متعاقب لیگاتور عصب سیاتیک به طور تصادفی در 4 گروه آزمایش قرار گرفتند. در آزمایش 1 ، به حیوانات بواسطه سرم فیزیولوژی، تستوسترون (10 و 15 میلی گرم در کیلوگرم) ، مورفین (5 میلی گرم در کیلوگرم) تزریق شدند و 30 دقیقه بعد تزریق فرمالین به سطح کف پای راست انجام شد. در آزمایش 2 ، سرم فیزیولوژی، تستوسترون (15 میلی گرم در کیلوگرم) ، نالوکسان (2 میلی گرم در کیلوگرم) و تستوسترون (15 میلی گرم در کیلوگرم) + نالوکسان (2 میلی گرم در کیلوگرم) تزریق شد. در آزمایشات 3 و 4 فلومازنیل (5 میلی گرم در کیلوگرم) و یوهیمبین (2 میلی گرم در کیلوگرم) به جای نالوکسان تزریق شد. سپس زمان صرف لیسیدن پنجه در مرحله اول و دوم پس از تزریق فرمالین تعیین شد.

براسا یافته ها، تزریق تستوسترون به روش وابسته به دوز باعث کاهش زمان لیسیدن و گاز گرفتن در پنجه در مقایسه با گروه کنترل شد (05/0 < p). پیش تزریق نالوکسان یا فلومازنیل به طور قابل توجهی اثر ضد درد تستوسترون را کاهش داد (05/0 <p). پیش تزریق با یوهیمبین به طور قابل توجهی اثر ضد درد تستوسترون را افزایش داد (05/0 <p) .

 نتایج نشان دهنده این است که تستوسترون دارای فعالیت ضد دردی بوده و این اثرات از طریق گیرنده های اوپیوییدی، گابارژیک و دوپامینرژیک در موش نر متعاقب لیگاتور به عصب سیاتیک انجام می شود.