ویژگیهای سبکی اشعار امیر معزی

هریک از گونه‌های ادبی از ویژگیهای سبکی خاصی برخوردارند. شناخت سبکی این گونه‌ها موجب حصول درک درستتری از آنها خواهد شد. مقاله حاضر به بررسی ویژگیهای سبکی اشعار امیرمعزی، بویژه اشعار مدحی در دیوان او میپردازد و آنها را از نظر سطوح زبانی، ادبی و فکری مورد بررسی قرار میدهد. منبع مورد استفاده در این بررسی، دیوان اشعار او به تصحیح عباس اقبال بوده است.

این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده و ابزار گردآوری اطلاعات در آن، کتابخانه‌ای است.

 زبان شعری معزی زبانی ساده، روان و فصیح است. معزی معانی بسیار را در الفاظ ساده و خالی از تکلف ادا میکند و قوت طبع او در آوردن عبارات سهل و بدون تعقید و ابهام، از قدیم مورد توجه ناقدان سخن بوده است؛ با اینحال عموم شعرشناسان بدرستی بر این اعتقادند که شعر او از نظر تصویرپردازی در سطح بالایی قرار ندارد و در واقع تکرار تصاویر شاعران گذشته است.

شعر او از نظر زبانی دارای ارزشهای لغوی و تاریخی قابل توجهی است. خیل بسیاری از واژه‌های فارسی در ساختهای صرفی گوناگون در دیوان او جمع آمده‌اند. باوجود این، کلمات عربی نامربوط بسیاری نیز، بیشتر بمنظور قافیه‌پردازی، در کلام او دیده میشود. در حوزه فنون بیانی، صنعت بلاغی اصلی در شعر او تشبیه است؛ با وجود این در شعر او، آرایه‌های لفظی که به موسیقایی کردن هرچه بیشتر سخن می‌انجامد، بر آرایه‌های معنوی غلبه دارد. قالب اصلی اشعار او قصیده است که در مقایسه با قصاید مدحی شاعران دیگر کمابیش کوتاهتر است. از نظر فکری ،عنصر غالب شعر او مدح بوده و مضامین اخلاقی و تعلیمی در شعر او بسیار کم است. معزی بجز قصیده، تعدادی غزل، قطعه، ترکیب‌بند، ترجیع‌بند و رباعی نیز در میان اشعار خود دارد.