شیوع ناهنجاری های خواب در بیماران مبتلا به اختلالات روان پزشکی و جمعیت کلی تبریز

ناهنجاری های خواب اختلالاتی در نظم، کمیت یا کیفیت خواب هستند که منجر به نقایصی در کارکرد روزانه شخص می شوند. با وجود این که خواب نقش زیادی در ابقای سلامت جسمی و روانی انسان دارد و مطالعات زیادی درباره ماهیت آن صورت گرفته است، اختلالات مربوطه به ویژه در بیماران مبتلا به اختلالات روان پزشکی مورد مطالعه قرار نگرفته اند. پژوهش حاضر با هدف بررسی شیوع اختلالات خواب در بیماران روان پزشکی و جمعیت عمومی، بررسی میزان مصرف داروهای خواب آور در این دو گروه و نیز مقایسه شیوع در دو جنس (زن و مرد) صورت گرفت.
این پژوهش به روش توصیفی، مقطعی مقایسه ای و گذشته نگر انجام گرفت. تعداد 1013 نفر در دامنه سنی بین 15 الی 75 سال کل آزمودنی های پژوهش را تشکیل می دادند که 482 نفر از میان جمعیت عمومی تبریز و به طور تصادفی انتخاب شدند و گروه جمعیت عمومی را تشکیل دادند و 531 نفر بیمار روان پزشکی به روش نمونه برداری پیاپی از میان مراجعان به دو کلینیک تخصصی روان پزشکی در تبریز انتخاب شدند و گروه بیماران روان پزشکی را تشکیل دادند. برای بررسی اختلالات خواب از پرسش نامه تاریخچه خواب کاپلان و سادوک استفاده شد و داده ها با استفاده از روش های آماری فراوانی، درصد و مجذور کای تجزیه و تحلیل گردید.
در پژوهش حاضر شیوع کلی اختلالات خواب در جمعیت عمومی برابر با 35.22 درصد به دست آمد. خواب آلودگی روزانه و اشکال در به خواب رفتن، به ترتیب با شیوع 64 درصد و 41.3 درصد در جمعیت عمومی بیشترین فراوانی را داشتند. اختلال کابوس با 16.9 درصد، حرف زدن در خواب با 26.4 درصد، فلج خواب با 16.5 درصد، اختلال وحشت خواب با 9.6 درصد و خواب گردی با 7.1 درصد یافته های شایع در این پژوهش بودند. گروه بیماران روان پزشکی بیشتر از گروه جمعیت عمومی از داروهای خواب آور استفاده می کردند. شیوع اختلالات خواب در بیماران روان پزشکی به طور معنی داری اغلب باp<0.01)) بیشتر از جمعیت عمومی بود. خواب آلودگی به هنگام روز در زنان به طور معنی داری بیشتر از مردان دیده شد (p<0.01) و شکایت از خواب با افزایش سن در هر دو جنس افزایش می یافت (p<0.01).
از مجموع یافته های این پژوهش می توان دریافت که اختلالات خواب شیوع بالایی دارد و با توجه به اثر آن بر سلامت افراد لازم است درمانگران، اختلال خواب مراجعان خود را جدی تر بگیرند.