تدوین راهکارهای طراحی آرکی تایپی در نیایشگاه های ایران از منظر پدیدارشناسی

عدم توجه به معنا در معماری معاصر، انسان را بیش از پیش تشنه ارتباط با حقیقت وجود و پالایش روح  کرده است و فضا بستری است برای رفع این مشکل. چنانچه فضا برگرفته از ریشه های وجودی و سرشار از معنا باشد میتواند به مثابه پلی محکم او را به حق تعالی برساند. نیایشگاه یکی از این فضاهاست که صرفنظر از کالبد زمینی خود، هدفی فرازمینی دارد، لذا بایستی در معماری آن، معنا نقش اصلی را عهده دار باشد و این هدف اتفاق نمی افتد مگر با معماری آرکی تایپی. بنابراین این پژوهش درصدد آنست که با روش ترکیبی (کیفی-کمی) از منظر پدیدارشناسی به شناختی از راهکارهای طراحی آرکی تایپ در نیایشگاه های ایران برسد تا بناهای مقدسی که با استفاده از این دستاوردها ساخته میشوند بتوانند از طریق ارتباط با ناخودآگاه جمعی انسان و گستره ای از تاریخ بشریت، سبب ارتباط مخلوق با منبع الهی شوند. در تحقیق پیش رو، نخست نظریه های صاحب نظران درخصوص آرکی تایپها مورد بررسی قرار گرفته، سپس با روش کیفی، معیارهای بدست آمده در چارچوب نظری، در نمونه های موردی ارزیابی و از طریق آن پرسشنامه ای تنظیم و پس از امتیازدهی آنها توسط متخصصین، از تحلیل آماری داده ها با استفاده از نرم افزار Spss استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که معیارهای آرکی تایپی همگی دارای معنای مستتر بوده و بهره بردن از آنها هم در قالب (کالبد و عملکرد) و هم (نشانه و معنا) سبب ایجاد نیایشگاه هایی می شود که توانایی برقراری ارتباط با ناخودآگاه جمعی را دارند، درنهایت براین اساس راهکارهایی برای طراحی نیایشگاه ها تدوین گردید.