تئاتر سبز (تئاتر محیط زیست) در فضاهای شهری و روستایی به مثابه ی ابزاری برای توسعه پایدار

از مهم ترین معضلات قرن بیست و یکم، معضلات زیست محیطی و هویتی است. معضلات زیست محیطی مانند گرمایش زمین، مصرف بی رویه پلاستیک، عدم توجه به ساختمان سازی بر اساس اصول معماری سبز، دفع نادرست زباله، بیابان زایی، جنگل زدایی، آلودگی آب های شیرین و غیره. علاوه بر آن، انسان ها از مسیله ای عمیق تر از استثمار، یعنی از عدم تعلق به هویت جمعی رنج می برند، مانند فراموشی هویت محله، عدم توجه به فرهنگ صلح و پرورش هوش محیط زیستی. در این پژوهش سعی می شود با ارایه ی شیوه های اجرایی تیاتر سبز در فضاهای شهری و روستایی، در نهایت راهکارهای عملی به دست آید. ضرورت مقاله حاضر، بهبود آگاهی شهروندان از حقایق محیط زیستی در اکوسیستم های مختلف است که به وسیله ی تیاتر سبز بررسی و اجرایی می شود. اجرای تیاتر سبز هم در فضای شهر (سالن های نمایش) و هم در فضای روستا (با استفاده از آیین های بومی) بر شناخت عمیق تر هویت محلی و بومی تاکید دارد. در این پژوهش با استفاده از مفاهیم و شیوه های اجرایی تیاتر سبز و تکنیک های تیاتر کاربردی، به گسترش آگاهی نسبت به هویت محله، اخلاق زیستی، هوش محیط زیستی و تفکر سبز بودگی در اکوسیستم فرهنگی کمک می شود. تیاتر سبز با هدف اصلاح برخوردهای بوم شناسانه، افزایش هوش محیط زیستی، اخلاق زیستی و فرهنگ صلح در اجتماعات مردمی شهروندان و مسیولین اجرا می شود تا گام هایی همه جانبه، استوار و مانا در جهت فرهنگ صلح، توسعه انسانی، توسعه روستایی و توسعه پایدار برداشته شود.