بررسی دیدگاه آیت الله خوئی در حکم نگاه مرد به زن نامحرم، به قصد ازدواج، با تاکید بر آیات و روایات اسلامی

با توجه به اهمیت ازدواج و نظام مقدس خانواده و حفظ آن، نگاه به قصد ازدواج از حکم اولیه حرمت نگاه به نامحرم استثنا شده و فقها حکم به جواز آن داده‌اند که در اصل جواز این مساله بین فقها اختلافی نیست، ولی به دلیل اختلاف روایات این باب، فقها در محدوده و شرایط این نگاه اختلاف نظر دارند که در این مقاله سعی شده به روش توصیفی-تحلیلی پس از ذکر آراء و اقوال فقها و همچنین شرایط و زمان این نگاه به مبانی فقهی مورد استناد در این مساله از دیدگاه آیت الله خویی پرداخته شود؛ نتیجه مجموعه مباحث مطرح شده در این نوشتار حکم جواز نگاه مرد به زنی است که قصد ازدواج با او را دارد؛ هرچند در محدوده نگاه بین فقها اختلاف است که سه نظریه در بیان محدوده نظر مطرح شد که آیت الله خویی قایل به جواز نظر به وجه و کفین و مو و محاسن زن هستند که پس از ذکر مستندات و ادله روایی، ایشان در جواز این نگاه عدم قصد لذت و امکان فعلی ازدواج برای زن، احتمال حصول توافق و همچنین احتمال حصول آگاهی از خصوصیات زن و همچنین اینکه قصد ازدواج با زن خاصی داشته باشد را شرط می‌دانند، ولی اذن و رضایت زن را در این نگاه شرط نمی‌دانند و در سرایت و تعدی این حکم از مرد به زن اشکال جدی کرده‌اند.