مقایسه اثربخشی شوخ طبعی درمانی و بازتوانی شناختی بر بی قراری و بی تفاوتی در مردان سالمند دچار اختلال شناختی خفیف

سالمندان نیاز به توجه و مراقبت پزشکی و روان پزشکی مطلوب دارند، و انتخاب رویکرد مناسب درمانی برای مراقبت های روان شناختی ایشان به ویژه در سالمندان دچار اختلال شناختی در بهبود علایم روان شناختی و سلامت آنها اثرگذار خواهد بود. بنابراین، هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی شوخ طبعی درمانی و بازتوانی شناختی بر بی قراری و بی تفاوتی مردان سالمند مبتلا به اختلال شناختی خفیف بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی سالمندان مرد دچار اختلال شناختی خفیف و مقیم سراهای سالمندی استان البرز بود. ابتدا آسایشگاه خیریه کهریزک به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شد، سپس بر اساس ملاک های ورود، 51 سالمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی (شوخ طبعی و بازتوانی شناختی) و یک گروه کنترل قرار گرفتند. سیاهه بی قراری کوهن-منسفیلد، مقیاس بی تفاوتی مارین و ارزیابی شناختی مونترال-پایه برای گردآوری داده ها استفاده شد. گروه مداخله شوخ طبعی، مهارت شوخ طبعی مک گی و گروه بازتوانی شناختی، راهبردها و فنون بازتوانی شناختی کلی و اوسالیوان را به طور مجزا در 8 جلسه 90 دقیقه ای دریافت کردند و گروه کنترل در این مدت هیچ مداخله ای دریافت نکرد. نتایج تحلیل کواریانس تک متغیری نشان داد مداخله شوخ طبعی موجب کاهش بی قراری و بی تفاوتی شد. بازتوانی شناختی نیز موجب کاهش بی قراری و بی تفاوتی شد. همچنین شوخ طبعی درمانی و بازتوانی شناختی تفاوت معناداری در کاهش بی قراری و بی تفاوتی نداشتند. با توجه به اثربخشی هر دو مداخله در کاهش بی قراری و بی تفاوتی در این پژوهش می توان از این مداخلات برای بهبود علایم روان شناختی، عملکرد فردی و روابط بین فردی سالمندان مبتلا به اختلال شناختی خفیف استفاده کرد.