بلاغت تطبیقی هندی(النکار) و اسلامی

با فراهم آمدن امکان گفتگوی فرهنگی- ادبی میان ایران و هند در دوره صفویان/ تیموریان، مجال آن نیز پیش می آید که بلاغت هندی(النکار)، با بلاغت اسلامی تطبیق داده شود و محسنات و مسایل زیبایی شناختی و بلاغی هندی همراه با پی آیه ای در «نایکابهید»(علم النسوان یا معشوق شناسی)، در تخاطب با بلاغت اسلامی در دو نمود عربی و فارسی اش، به زبان های فارسی و عربی برگردانده شود. در این باره سه کتاب بیشترین دستاوردها را داشته اند: «تحفه الهند»(1068-1118ق.) از میرزاخان ابن فخرالدین محمد و «سبحه المرجان فی آثار هندستان»(1177ق.) و «غزلان الهند»(1178ق.) از میرغلامعلی آزاد حسینی واسطی بلگرامی. به بویه معرفی این جریان در بلاغت اسلامی و واکاوی ساحت های همانندی و ناهمانندی بلاغت هندی با بلاغت اسلامی، در این جستار که به شیوه توصیفی- تحلیلی فراهم آمده است، پس از به دست دادن شناخت نامه ای از آثار پیشگفته، نکات چندی از بیان، بدیع و نایکابهید(معشوق شناسی) هندی در تطبیق با بلاغت اسلامی و زیبایی شناسی معشوق شعر فارسی دیده و بررسیده شده است. از جمله نتایج آنکه، در کنار محسنات و صنعت های خاص بلاغت اسلامی و محسنات و صنعت های مشترک میان بلاغت هندی با بلاغت اسلامی، که در نوع خود جذاب اند و کارایی های گوناگونی در قلمروهای ادبیات خلاق و پژوهش های ادبی دارند، گروهی از محسنات و صنعت ها که خاص بلاغت هندی اند، عمدتا محتوایی و معنایی اند؛ برای آن ها از شعر عربی و فارسی می توان شواهد فراوانی به دست داد و برخی از آن ا را نیز می شود در تحلیل زیبایی شناسانه شعر عربی و فارسی به کار برد.