رابطه بین سرمایه روان شناختی با رضایت شغلی و استرس شغلی در کارکنان آموزش و پرورش شهرستان ساری در دوران همه گیری اپیدمی کوید-19

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین سرمایه روان شناختی با رضایت شغلی و استرس شغلی در کارکنان آموزش و پرورش، انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری عبارت از تمامی کارکنان آموزش و پرورش نواحی 1 و 2 شهرستان ساری در سال 1400 بود که تعداد 361 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه های استاندارد سرمایه روان شناختی لوتانز و همکاران (2007)، رضایت شغلی گریکسون (1987) و استرس شغلی اسیپو و اسپوکان (1987) بود. تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و استنباطی از طریق برنامه نرم افزاریSPSS23  و سطح اطمینان 95 درصد (05/0=a) استفاده شد. جهت توصیف ویژگی های جمعیت شناختی و متغیرها از شاخص های آمار توصیفی چون فراوانی، درصد فراوانی، میانگین و انحراف معیار استفاده و جهت تعمیم اطلاعات حاصل از نمونه به جامعه آماری و آزمون فرضیه ها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین سرمایه روان شناختی و رضایت شغلی رابطه مثبت  معنی دار و بین سرمایه روان شناختی با استرس شغلی رابطه منفی معنی داری وجود دارد.