«ابرانسان» در بینش شعری فروغ فرخزاد و ژیلا حسینی: در رهیافت «زن دیونیزوسی» نیچه ای

فروغ فرخزاد (1313-1345) و ژیلا حسینی (1343- 1375) اگرچه به دو زبان متفاوت فارسی و کردی و نیز در فضای فرهنگی و دوره های تاریخی متفاوت شعر سروده اند، هر دو از زنان هنرمند روشن فکر معاصر ایرانی به شمار می آیند که شعرشان در بستری تراژیک و غیرتیوریک، هماوا با گفتمان پسافمینیسم، در پی پذیرش «کلیت انسانی» و «گذار فمینیستی» از فمینیسم منفی به مثبت، و سرانجام با «گذاری نیهیلیستی»، به دقیقه «آفرینش» ابرانسانی می رسد که معادل «خواست قدرت» «زن دیونیزوسی» نیچه ای است و در نبرد با جزمیت های دوآلیسمی فرهنگ سنتی مردسالار و افراط گرایی های فمینیسم مدرن، که هردو ناقض کلیت انسانی اند، روی می نماید. این مقاله به روشی تحلیلی- توصیفی به بازتاب «بینش تراژیک» این دو شاعر در کیفیت رویکرد آن دو به «متافیزیک» در انواع  «بیان عصیان آمیز»، و مفهوم پایانی  «عشق به سرنوشت» می پردازد و به این نتیجه می رسد که  با وجود تفاوت هایی نسبی و گاه معنادار، که ژیلا را به مثابه شاعر متاخر از اصطلاحا: «اضطراب تاثیر» از فروغ، به مثابه شاعر متقدم می رهاند، آن ها را در نبرد با فجایع و مصایب زندگی بر بنیاد «دگردیسی جان» نیچه ای، به ویژه در بینشی طغیان گر و بیانی غرش گون، و توجیه زیباشناختی و تصدیق خرسندانه تمامیت زندگی، همراه و هماوا می کند و بدین ترتیب از این زنان، ابرانسان آفرینش گر می سازد.