اثر غوطه وری در آب سرد متعاقب یک جلسه تمرین ووشو بر ویژگی های متابولیکی و آسیب سلولی بدن

زمینه و هدف:

 در سال های اخیر، روش های مختلف سرما درمانی به منظور کاهش آسیب ها و التهاب ناشی از تمرینات شدید، بازیافت سریع و کامل و همچنین، افزایش ظرفیت تمرین مورد استفاده قرار گرفته است. از این رو، هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات غوطه وری در آب سرد (CWI) متعاقب یک جلسه تمرینی ووشو، بر شاخص های آنابولیکی/کاتابولیکی و آسیب سلولی بود.

روش تحقیق: 

تعداد 16 ورزشکار نخبه ووشو استان کردستان (میانگین سن: 80/2±17/19 سال، وزن: 3/8±37/77 کیلوگرم، و چربی بدن: 7/3±25/10 درصد) به عنوان آزمودنی انتخاب شده و یک جلسه تمرین ووشو را به اجرا درآوردند. در طول دوره بازیافت، به مدت 20 دقیقه آزمودنی های گروه CWI پروتکل غوطه وری در آب سرد را انجام دادند؛ اما شرکت کنندگان در گروه کنترل در موقعیت مشابه استراحت غیرفعال داشتند. نمونه های خونی در زمان های قبل از فعالیت، بلافاصله و بعد از بازیافت جمع آوری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون بونفرونی در سطح معنی داری 05/0>p استفاده شد.

تغییر معنی داری در سطح آنزیم های آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) و آلانین آمینوترانسفراز (ALT) متعاقب یک جلسه تمرین مشاهده نشد (05/0<p). سطح هورمون رشد، تستوسترون و نسبت تستوسترون به کورتیزول، متعاقب تمرین در هر دو گروه به طور معنی دار افزایش یافت (05/0>p)؛ در حالی که متعاقب دوره بازیافت، سطح تستوسترون تنها در گروه CWI کاهش معنی داری پیدا کرد (05/0>p). علاوه بر این، سطح کورتیزول پس از دوره بازیافت به طور معنی داری کاهش یافت، اما بین تغییرات دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نشد (05/0<p).

سطح هورمون های آنابولیکی (هورمون های رشد و تستوسترون) با انجام غوطه وری در آب سرد متعاقب یک جلسه تمرین شدید ووشو کاهش یافت و به نظر می رسد که استفاده از این روش بازیافت می تواند پاسخ های مثبت ناشی از تمرین را تخفیف دهد و یا اثرات بلندمدت منفی بر عملکرد ورزشکاران داشته باشد.