تجربه دانشجویان از آموزش جامع درس اخلاق بر اساس روش مبتنی بر مطالعه موردها مبتنی بر مدل یادگیری ترکیبی: یک مطالعه کیفی با رویکرد پدیدارشناسی

عدم برنامه ی یکسان و موردتوافق در آموزش اخلاق پزشکی باعث شده است که بسیاری از ویژگی های ضروری برای ارایه ی اثربخش درس اخلاق پزشکی، مورد غفلت قرار گیرد. نقش دانشجو در ارزیابی خود و ساخت دانش موردنیاز خود، که از طریق روش هایی که بازاندیشی در عملکرد را میسر می سازد اهمیت دارد. لذا این پژوهش با هدف، بررسی تجربه دانشجویان از آموزش جامع درس اخلاق بر اساس روش مبتنی بر مطالعه موردها مبتنی بر رویکرد یادگیری ترکیبی در قالب یک مطالعه پدیدارشناسی انجام شده است.

در این مطالعه کیفی با رویکرد پدیدارشناسی، 70 نفر از دانشجویان پزشکی در مقطع فیزیوپات که واحد درس اخلاق پزشکی را کرده بودند شرکت کردند. ابزار گرداوری داده ها مصاحبه نیمه ساختاریافته در فرد و گروه های متمرکز درزمینه تجربه دانشجویان از مداخله و تاثیر آن بر یادگیری بود. کلیه مکتوبات به عنوان واحد تحلیل درنظر گرفته شده و واحدهای معنایی و سپس کدها و درنهایت زیرتم ها و سپس تم ها استخراج شد. صحت و استحکام داده ها با استفاده از معیارهای پیشنهادی لینکولن و گوبا انجام شد.

دانشجویان، تجربیات خود را زمینه آموزش درس اخلاق به صورت آموزش جامع دانشجو محور در 8 زیرحیطه و 3 حیطه ذکر کرده اند. حیطه ها شامل آموزش کاربردی با زیر حیطه (سطح کاربرد محتوا، آموزش در عمل، بار آموزش)، آموزش چالشی (تناقض در عمل، چالش ابهام)، تناقض در عمل (رل مدل ها، آموزش عینی، تجربه واقعی) بود.

نتایج پژوهش حاضر نشان داد که این شیوه آموزش با کاربرد آن در عمل می تواند زمینه بررسی چالش های اخلاق پزشکی و رفع تناقضات اخلاقی محیط بالینی را در ذهن دانشجویان فراهم نماید. لذا استفاده از این روش در تدریس درس اخلاق پزشکی توصیه می شود.