دلالت سنجی واژه «البیان» در آیه ی «علمه البیان» بر نطق و تکلم انسان از نگاه مفسران فریقین
عده ای از مفسران " بیان" را به معنای قدرت تکلم، برخی به معنای بیان کردن همه چیز، گروهی به معنای اسماء اشیاء و جنبندگان، و تعدادی به معنای قدرت تعقل و عده ای به معنای قرآن کریم می دانند. با توجه به اختلافات موجود در معنای بیان و نبود پژوهش مستقل در این راستا، این مقاله در پی آن است که معنای صحیح "بیان "را در این آیه مورد واکاوی قرار دهد. نظر کسانی که" بیان "را به معنای تکلم می دانند، صحیح به نظر می رسد؛ زیرا اولین معنایی که در سیاق آیات نخستین سوره ی الرحمن از واژه ی بیان به ذهن متبادر می شود، معنای تکلم است و شواهدی هم در متون ادبی، تاریخی و روایی متقدم وجود دارد که بیان به معنای نطق و تکلم به کار رفته است. همچنین در آیه چهارم سوره ابراهیم، تبیین به زبان نسبت داده شده است. ازسوی دیگر خداوند متعال، قرآن را بیانی برای مردم (بیان للناس) می خواند و از آن جایی که ماهیت قرآن در عصر نزول، جز ماهیت گفتاری و زبانی نبود، مشخص می شود که منظور از بیان، سخن گفتن است. از طرفی، دیگر معانی که مفسران برای بیان ذکر کرده اند به نحوی به زبان و تکلم مرتبط می باشند.
کلیدواژه ها: البیان ، الرحمن ، نطق ، تکلم ، ادراک کلیات
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.