تاثیر دوازده هفته تمرین شنای استقامتی بر ویژگی های ساختاری و عملکردی قلب پسران نوجوان غیرفعال

فعالیت ورزشی نقش مهمی در ارتقای عملکرد قلب و عروق دارد. با توجه به گرایش روزافزون کودکان و نوجوانان به رشته ورزشی شنا، هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر دوازده هفته تمرین شنای استقامتی بر ویژگی های ساختاری و عملکردی قلب نوجوانان غیرفعال بود.

تحقیق حاضر از نوع شبه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون بود. 30 دانش آموز پسر غیر فعال با دامنه سنی 13 تا 15 سال، (سن 1/7±14/1 سال، قد 5/26±164/5سانتی متر و وزن 6/2±54/4 کیلوگرم) به صورت داوطلبانه انتخاب و سپس به طور غیرتصادفی در دوگروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه آزمایش به مدت 12 هفته و 3 جلسه در هفته با شدت 60 درصد ضربان قلب بیشینه تمرینات استقامتی شنا را انجام دادند. همچنین مدت هر جلسه تمرینی 75 دقیقه بود. متغیرهای ابعاد پایان دیاستولی بطن چپ، ابعاد پایان سیستولی بطن چپ، ضخامت دیواره بین بطنی، حجم ضربه ای، کسر تزریقی قبل و پس از پروتکل تمرینی با استفاده از دستگاه اکوکاردیوگرافی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری شاپیروویلک، تی زوجی و تی مستقل در سطح معنی داری 05/P<0 استفاده شد.

در گروه آزمایش، پس از 12 هفته تمرین شنا افزایش معنی داری در میزان متغیرهای ابعاد پایان دیاستولی بطن چپ (t=2/763, P=0/02) و حجم ضربه ای (t=2/573, P=0/03) در مقایسه با حالت پایه (پیش آزمون) و گروه کنترل مشاهده شد. همچنین افزایش ضخامت دیواره بین دو بطن و کسر تزریقی از لحاظ آماری معنی دار نبود (05/P>0). در گروه کنترل، در هیچ کدام از شاخص های اندازه گیری شده نسبت به حالت پایه (پیش آزمون) تغییر معنی داری مشاهده نشد.

نتایج تحقیق حاضر نشان داد به نظر می رسد 12 هفته تمرین شنای استقامتی از طریق افزایش پیش بار قلبی می تواند اثرات مفیدی بر ابعاد پایان دیاستولی بطن چپ و حجم ضربه ای قلب پسران نوجوان غیر فعال داشته باشد.