طراحی مدل ارتقاء پذیری مدیران در سازمان های دولتی با استفاده از رویکرد ساختاری تفسیری

ارتقاپذیری مفهومی راهبردی در توسعه سازمان های امروزی محسوب می شود، چرا که توان ارتقاپذیری می تواند نشانگر سرمایه های انسانی ارزشمند به عنوان مزایای رقابتی سازمان باشد. بر اساس این، پژوهش حاضر با هدف طراحی مدل ارتقاپذیری مدیران به عنوان یکی از ارزشمندترین و راهبردی ترین سرمایه های انسانی در سازمان های دولتی انجام می‏ پذیرد.

این پژوهش بر پایه پژوهش های آمیخته و به صورت کیفی و کمی صورت گرفته است. در بخش کیفی، جامعه آماری پژوهش را استادان دانشگاه در رشته های مدیریت منابع انسانی، مدیریت رفتار سازمانی، و مدیریت راهبردی و مدیران خبره سازمان های دولتی تشکیل می‏ دهند که با استفاده از روش نمونه گیری گلوله برفی و بر پایه اصل اشباع نظری، 16 نفر به عنوان نمونه پژوهش تعیین شده‏ اند. داده های مورد نیاز در این بخش با استفاده از مصاحبه نیمه‏ ساختاریافته جمع ‏آوری شده است. برای مدلسازی معیارهای ارتقاپذیری مدیران از روش ساختاری تفسیری بهره برده می ‏شود. در این بخش جامعه آماری را مدیران و خبرگان سازمان های دولتی شهر خرم آباد تشکیل می ‏دهند که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند تعداد 24 نفر از این جامعه به عنوان نمونه تعیین شده ‏اند. داده های مورد نیاز برای مدلسازی با استفاده از پرسشنامه مقایسات زوجی جمع آوری گردید.

یافته های پژوهش دربرگیرنده شاخص ها و مولفه های ارتقاپذیری مدیران و ارایه مدل ارتقاپذیری مدیران در سازمان های دولتی است. به این ترتیب، یافته های پژوهش مشتمل بر شناسایی 14 شاخص ارتقاپذیری مدیران در چهار سطح و در قالب مدل نهایی تشریح شده است.

این پژوهش علاوه بر کاهش شکاف نظری در حوزه مورد بررسی، با ارایه بستری مناسب سهم بسزایی در توسعه فعالیت پژوهشگران علاقه ‏مند به موضوع داشته است. همچنین، با توجه به نبود پژوهشی مشابه در این خصوص، نتایج حاصل از انجام این پژوهش می‏تواند علاوه بر کاهش اختلاف نظرهای موجود در ارتباط با شاخص های ارتقا پذیری، راهگشای مناسبی برای تدوین راهبردهای معطوف به مدیران در سازمان های دولتی باشد.