بررسی تداخل سیستم های هیستامینرژیک و آدرنرژیک مرکزی در تنظیم اخذ غذا در جوجه های گوشتی

مطالعه حاضر به منظور بررسی تداخل سیستم های هیستامینرژیک و آدرنرژیک مرکزی بر اخذ غذا در جوجه های گوشتی انجام شد. در آزمایش 1، جوجه ها، تزریقات داخل بطن مغزی (ICV) را به فرم زیر دریافت کردند: سالین، هیستامین (300 نانومول)، پارازوسین (آنتاگونیست گیرنده α1 آدرنرژیک، 10 نانومول) و هیستامین + پارازوسین. آزمایش 2 الی 5 مشابه آزمایش 1 بود به استثنا اینکه جوجه ها با یوهمبین (آنتاگونیست گیرنده α2 آدرنرژیک، 13 نانومول)، متوپرولول (آنتاگونیست گیرنده β1 آدرنرژیک، 24 نانومول)، ICI 118,551 (آنتاگونیست گیرنده β2 آدرنرژیک، 5 نانومول) و SR 59230R (آنتاگونیست گیرنده β3 آدرنرژیک، 20 نانومول) بجای پارازوسین تزریق شدند. آزمایش 6 تزریقات شامل سالین، نورآدنالین (300 نانومول)، α-FMH (مهارکننده هیستامین دکربوکسیلاز، 250 نانومول) و نورآدنالین + α-FMH بود. در آزمایشات 7- 9 Chlorpheniramine (آنتاگونیست گیرنده H1 هیستامینی، 300 نانومول)، 9 famotidine (آنتاگونیست گیرنده H2 هیستامینی، 82 نانومول)، Thioperamide (آنتاگونیست گیرنده H3 هیستامینی، 300 نانومول) تزریق شد. سپس مصرف تجمعی غذا تا 120 دقیقه بعد از تزریق اندازه گیری شد. با توجه به نتایج بدست آمده، تزریق داخل بطنی مغزی تزریق داخل بطنی مغزی هیستامین (300 نانومول) موجب کاهش مصرف غذا در جوجه های گوشتی شد (P≤0.05). تزریق نورآدرنالین (300 نانومول) موجب کاهش مصرف غذا در جوجه های گوشتی شد (P≤0.05). تزریق توام ICI 118,551+ هیستامین موجب مهار کاهش اشتهای ناشی از هیستامین شد (P≤0.05). تزریق توام Chlorpheniramine و نورآدرنالین موجب مهار کاهش اشتهای ناشی از هیستامین شد(P≤0.05). تزریق توام Thioperamide + نورآدرنالین تقویت اثرات هیپوفاژیک ناشی از نورآدرنالین شد(P≤0.05). نتایج نشان دهنده این بود تقابل سیستم های آدرنرژیک و هیستامینرژیک با گیرنده-های β2 آدرنرژیک، گیرنده H1 و H3 هیستامینی در تنظیم اشتهای جوجه های گوشتی دخیل هستند.