نقش تجربه بدرفتاری در دوران کودکی با پرخاشگری؛ اثر میانجی طرحواره های ناسازگار اولیه و مشکل در تنظیم هیجان در دانشجویان

بدرفتاری دوران کودکی می تواند آسیب های فراوانی به فرد وارد کند و ضروری است تا اثرات آن بررسی شود. از این رو این پژوهش با هدف بررسی نقش بدرفتاری دوران کودکی در پیش بینی پرخاشگری دانشجویان از طریق طرحواره های ناسازگار اولیه و دشواری در تنظیم هیجان انجام شد.

روش پژوهش توصیفی و از نوع تحلیل مسیر بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز در سال 1399 بودند که 300 نفر به صورت نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزارهای به کار گرفته شده، پرسشنامه فرم کوتاه طرح واره یانگ (YSQ - SF)، پرسشنامه پرخاشگری اهواز (AAQ)، مقیاس دشواری در تنظیم هیجان (DERS) و پرسشنامه حوادث آسیب زای دوران کودکی (CTQ) بود. برای تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون، تحلیل مسیر و روش پریچر و هیز و نیز نرم افزارهای SPSS-22 و AMOS-23 استفاده شد.

نتایج نشان داد بدرفتاری دوران کودکی، طرحواره های ناسازگار اولیه و دشواری در تنظیم هیجان می توانند به صورت مستقیم پرخاشگری را پیش بینی نمایند. همچنین بدرفتاری دوران کودکی می تواند طرحواره های ناسازگار اولیه و دشواری در تنظیم هیجان را به صورت مستقیم پیش بینی نمایند. نتایج اثرات غیرمستقیم نشان داد که بدرفتاری دوران کودکی به صورت غیرمستقیم و از طریق طرحواره های ناسازگار اولیه و دشواری تنظیم هیجان می تواند با اندازه 365/0 پرخاشگری را پیش بینی نماید (005/0>p).

با توجه به یافته های این پژوهش، می توان نتیجه گرفت افرادی که در کودکی مورد بدرفتاری قرار گرفته باشند طرح واره هایی را در خود شکل می دهند و نمی توانند مهارت هایی را برای تنظیم و مدیریت هیجان ها شکل دهند.