تعیین فراوانی و عوامل خطر بروز استئومیلیت در بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی در شهرستان بیرجند

زخم پای دیابتی از شایع ترین عوارض بیماری دیابت است که در صورت عدم درمان، مبتلایان را در معرض خطر عفونت زخم، استیومیلیت و قطع اندام تحتانی قرار می دهد. از این رو، تشخیص دقیق و سریع عفونت زخم و استیومیلیت گامی مهم در درمان این عارضه خطرناک و ناتوان کننده است. از این رو پژوهش حاضر در فاصله سال های 1392 تا 1397 در شهرستان بیرجند و به منظور تعیین فراوانی ابتلا به استیومیلیت و بررسی عوامل زمینه ساز آن در بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی انجام پذیرفت. این مطالعه اپیدمیولوژیک از نوع تحلیلی-گذشته نگر بود. روش نمونه گیری به صورت سرشماری بود. داده های جمعیتی و بالینی مورد نیاز از طریق بررسی اطلاعات پرونده پزشکی بیماران و با استفاده از یک چک لیست تدوین شده توسط مجری طرح جمع آوری شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 18) انجام پذیرفت و نتایج کمی و کیفی به ترتیب به صورت میانگین±خطای معیار و درصد گزارش شدند. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ارتباط معنی داری میان محل زخم اندام تحتانی و احتمال بروز استیومیلیت وجود دارد؛ به طوری که زخم های دیابتی واقع در انگشتان پا بیشترین شانس ابتلا به استیومیلیت را دارند (0/02=P). با این حال میان زخم های پای راست و چپ تفاوت معنی داری از نظر میزان احتمال بروز استیومیلیت مشاهده نشد. همچنین میانگین مقدار سرعت رسوب گلبول های قرمز در بیماران دیابتی مبتلا به استیومیلیت به طور معنی داری بالاتر از بیماران دیابتی غیر مبتلا به استیومیلیت بود (0/04=P)؛ هرچند که چنین تفاوتی معنی داری در خصوص پروتیین واکنشگر C و لکوسیتوز مشاهده نشد. سن و جنسیت بیماران نیز تاثیر معنی داری بر شانس بروز استیومیلیت نداشتند. در مجموع نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده ارتباط معنی دار میان محل زخم اندام تحتانی با شانس بروز استیومیلیت بود؛ به طوری که زخم های واقع در انگشتان پا بیشترین احتمال ابتلا به استیومیلیت را دارند.