اثر سطح های مختلف کم-آبیاری بر تغییرهای پرولین و آنزیم های آنتی اکسیدانی در جمعیت های بومی نرگس شهلا (Narcissus tazetta L. var. Shahla)

نرگس یکی از گیاهان سوخوار زینتی اصلی در مناطق معتدل است که در سطح گسترده‌ای به‌صورت کاشت باغچه‌ای، گل بریدنی و نیز به‌صورت گیاه گلدانی تولید می‌شود. گزینش نژادگان مناسب برای تمام این موارد اهمیت دارد و گونه‌های بومی نه تنها از‌نظر حفاظت گونه‌ها، بلکه ازنظر به نژادگران نیز مهم هستند. برای گزینش جمعیت‌های شهلای متحمل به کم‌آبی، آزمایشی در قالب طرح به‌طور کامل تصادفی با آزمایش فاکتوریل با 3 تکرار و 2 مشاهده در 16 جمعیت نرگس شهلا و در 4 سطح کم‌آبی انجام شد. تیمارها به روش وزنی 25%، 50%، 75% و 100% ظرفیت مزرعه انجام شد و ویژگی‌های بیوشیمیایی گیاهان در تیمارهای مختلف آبی بررسی شدند. نتیجه‌های بررسی چهار سطح آبی روی نژادگانهای شهلا نشان داد که در مجموع نرگس گیاه متحمل به خشکی نیست. در تنش شدید هیچ‌یک از نژادگان‌ها وارد مرحله زایشی نشدند. در تنش متوسط نیز بیشترین تعداد گل و طول ساقه گل‌دهنده در جمعیت بهبهان دیده شد که برتری آن را نسبت به دیگر جمعیت‎ها نشان می‌دهد. همچنین می‌توان از جمعیت جهرم در شرایط تنش متوسط خشکی در فضای سبز به دلیل کوتاهی ساقه گل‌دهنده استفاده نمود.