ارزیابی آسیب پذیری: مقایسه اندازه سه شهر مختلف در ناحیه ساحلی جاوا مرکزی، اندونزی

به اهمیت پدیده شهرسازی و ارزیابی های آسیب پذیری توجه داشته باشید. این مقاله کمک می کند تا ارزیابی از آسیب پذیری در سه شهر با اندازه مختلف در ساحل شمالی استان جاوا مرکزی، اندونزی به دست آید. سطوح آسیب پذیری سه شهر بر اساس اندازه آن ها (که سطوح شهرسازی است) مقایسه می شود که برای ارزیابی آن از تازه ترین داده های ثانویه (دسته دوم) از پایین ترین سطوح مدیریتی استفاده می کند که kelurahan (روستای شهری) نامیده می شود. برای نمایش سطوح آسیب پذیری از دو شاخص استفاده شد که شاخص مواجهه و حساسیت ([1]ESI) و شاخص ظرفیت تطبیقی ([2]ACI) نامیده می شوند. با ادغام ESI و ACI این مطالعه یافت که روستاهای شهری در تگال[3] (شهر متوسط) سطوح آسیب پذیری مشابه دارند. روستای شهری در سمارانگ [4] (به عنوان شهری بزرگ) ترکیب بیش تری از سطوح آسیب پذیری دارد، نشان می دهد که شهر حساسیت مختلفی، مواجهه، هم چنین ظرفیت تطبیقی در روستای شهری آن دارد. در لاسم (شهر کوچک) بر طبق محدودیت هایی که توسط سازگاری تحمیل می شود بیش تر به خاطر کمبود خدمات عمومی و وابستگی بالا به بخش های اقتصادی اولیه همه روستاهای شهری آن آسیب پذیر یافت شده بودند. این مطالعه نشان می دهد، شهر بزرگ تر نواحی متفاوت تری است که سطوح آسیب پذیری متغیری خواهد داشت که منجر به آسیب پذیری بالا در میان ساکنین آن ها می شود. به عبارت دیگر، شهر کوچک تر با ظرفیت کم تر، کاهش ظهور چالش های آسیب پذیری را دارا است.