راهبردهای کاهش شکاف دیجیتالی

نابرابری واقعی در دسترسی و استفاده از اطلاعات و فناوری‌های ارتباطی بین کشورها (شکاف جهانی دیجیتالی) و بین گروه های داخل کشورها (شکاف داخلی دیجیتالی) حقیقتی است که آمار و اطلاعات فراوانی در تایید آن موجود است. این نابرابری که خود را به صورت شکاف دیجیتالی نشان می‌دهد در کشورهای کمتر توسعه یافته عمیق‌تر است. برای مثال در سراسر قاره آفریقا تنها 14 میلیون خط تلفن وجود دارد که خیلی کمتر از تعداد خطوط مانهتن یا توکیو است. از هر دو نفر آمریکایی یک نفر به اینترنت متصل است حال آنکه از هر 250 نفر آفریقایی تنها یک نفر به شبکه متصل است. در بنگلادش برای داشتن یک رایانه هزینه برابر با میانگین 8 سال حقوق یک فرد لازم است. با وجود این تمام کشورها، حتی فقیرترین آنها در صدد افزایش دسترسی به فناوری‌های ارتباطات و اطلاعات و استفاده از آن هستند. با این حال کشورهای دارای اطلاعات دسترسی خود را به این فناوری‌ها به اندازه‌ای توسعه داده‌اند که افزایش شکاف بین کشورها را به همراه داشته است. روند نابرابری در تمام سطوح استفاده، در دسترس بودن آن، در آموزش، محتوای مرتبط، همکاری و رشد کاملا نمایان است.
به نظر می‌رسد پیش از آن که شکاف دیجیتالی بین کشورهای غنی و فقیر در استفاده از اطلاعات و فناوری‌های ارتباطات مطرح ‌باشد در بیشتر موارد شکاف در باورها، عقاید، فرهنگ، سواد، آموزش، درآمد سرانه و نداشتن حداقل امکانات زیربنایی در بین کشورها به ویژه کشورهای در حال توسعه و کمتر توسعه یافته نمود می‌کند.
دستیابی به تمامی اهداف فناوری اطلاعات چالش مهمی محسوب می‌گردد. سیستم‌های اقتصادی موجود در سراسر دنیا برای پاسخ گویی به این چالش به طرق مختلف در حال اتخاذ راهبردهای مناسب با توجه به شرایط حاکم بر جوامع خود می‌باشند تا از فناوری اطلاعات در توسعه بهره‌بری، رشد اقتصادی و بهبود کیفیت زندگی برای تمامی اعضای جوامع خود استفاده نمایند.
در این مقاله بر آنیم تا با استفاده از مفاهیم رفتار سازمانی همانند سن، جنس، تحصیلات، موقعیت جغرافیایی، متوسط درآمد و همچنین بررسی اثر آنها بر شکاف دیجیتالی، بتوانیم امکان‌پذیری کاهش شکاف موجود را با استفاده از عوامل فوق مورد سنجش قرار دهیم.