بررسی هویت ایراتی در جشن های باستانی عصر صفویه و قاجاریه

در هر دوره جشن­ها نمایانگر باورها، تفکرات، اهداف و جهان­بینی برگزار کننده ­گان هستند. در زمان صفویه وقاجاریه؛ جشن­ها و آیین­های بزرگداشت سنت­ های کهن ایرانی، از اصلی­ترین مولفه­ های تداوم بخش هویت جامعه­ی ایران بوده است. این پژوهش با هدف بررسی جایگاه جشن­های باستانی؛ به عنوان جزئی از فرهنگ و آداب ورسوم موجود در دو عصر، انجام شده است تا به حیات واقعی هویت جمعی آنها برسد و به تبیین جنبه­های سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و طبقاتی موجود در آنها دست یابد؛ جنبه­ های که در مطالعات اخیر کمتر به آن­ها پرداخته شده است. با قطع نظر به این که در هر دوره مناسبت­ های همگانی و سنت­ها در اوج رواج بوده­ اند؛ سعی نگارنده بر آن بود با مقایسه­ ی جشن­های باستانی موجود در این دو دوره، نشان دهد که چگونه با فراموش شدن جشن­های باستانی و از دست رفتن تدریجی مشارکت وهمبستگی مردم با حکومت در جشن­ها میزان موفقیت در ایجاد هویت و وحدت ایرانی پایین آمده است.