پایان دموکراسی

ژان - ماری گنو که سال ها در مقام نماینده دایم فرانسه در اتحادیه اروپا خدمت می کرد و از نزدیک با محیط دیپلماتیک و پی آمدهای جهانی شدن در این حوزه یعنی در دگرگون شدن روابط میان دولت های ملی و حدود اختیارات آن ها آشنا بود، در سال 1993 کتاب پایان دموکراسی را به انتشار رساند. این کتاب در شور و هیجان پیروزمندانه ای که ناشی از سقوط کمونیسم، فروپاشی شوروی و بلوک شرق و فروریختن دیوار برلین بود، و در هیجان و افسونی که کتاب فوکویاما و طرح موضوع «پایان ایدئولوژی ها» و «پایان تاریخ» برانگیخته بود، نوعی حرکت خلاف جریان به شمار می آمد. البته نظریاتی که فوکویاما در ابتدای دهه 1980 شروع به مطرح کردن آن ها نموده بود، تا اندازه زیادی تکراری بودند و از مباحث جامعه شناسایی چون ریمون آرون، دانیل بل و مارتین لیپست که از دهه 1960 پنداره «جامعه پسا صنعتی» و «پایان دولت» را به سود «جامعه دانش» مطرح کرده بودند الهام گرفته بودند...