بررسی و مقایسه انواع روش های انتقال سختی خط در ناحیه انتقال پل های بتنی دهانه کوتاه خطوط راه آهن

تغییر ناگهانی و غیر یکنواخت سختی قایم خط ریلی در ناحیه انتقال پل‌های خطوط راه‌آهن، موجب افزایش بارهای دینامیکی، تغییرشکل‌های نامتقارن، آسیب دیدن اجزاء خط و در نتیجه افزایش هزینه‌های نگهداری می‌گردد. جهت رفع مشکلات مذکور، ابتدا روش‌های انتقال سختی پرکاربرد شامل دال دسترسی بتنی در اطراف سازه پل، لایه آسفالت مخلوط گرم، تثبیت و اصلاح خاکریز ناحیه انتقال و استفاده از پدهای زیر تراورس در روی عرشه پل بررسی شده و سپس روش ابتکاری انتقال سختی ترکیبی شامل اصلاح و بهبود مصالح خاکریز ناحیه انتقال به همراه پد ارتجاعی زیر تراورس و ریل روی عرشه پل با توجه به مدل اجزاء محدود بررسی شده است. نتایج نشان می‌دهد رفتار خط ریلی بالاستی با وجود روش‌های انتقال سختی مختلف بر اساس معیارهای استاتیکی تغییرمکان قایم ریل، تغییرمکان قایم لایه بالاست و مقدار تنش در لایه بستر به ترتیب تقریبا بین 14 تا 22 درصد، 3 تا 29 درصد و 4 تا 36 درصد نسبت به حالتی که هیچ گونه انتقال سختی در ناحیه انتقال وجود ندرد رفتار مطلوب‌تری داشته‌ است و بر اساس تحلیل دینامیکی، تغییرمکان دینامیکی ریل، شتاب دینامیکی ریل و نیروی دینامیکی در لایه بستر به ترتیب تقریبا بین 11 تا 17درصد، 32 تا 40 درصد و 1 تا 22 درصد کاهش یافته است. در نهایت مشخص می‌شود روش انتقال سختی ترکیبی شامل خاکریز اصلاح شده ناحیه انتقال به همراه پدهای ارتجاعی زیر ریل تقریبا 31 درصد رفتار خط ریلی را از لحاظ تغییرمکان قایم استاتیکی ریل و بالاست بهبود داده و این روش تنش‌ در لایه بستر را تقریبا 28 درصد کاهش داده است و بر اساس تحلیل دینامیکی، تغییرمکان دینامیکی ریل، شتاب دینامیکی ریل و نیروی دینامیکی در بستر به ترتیب تقریبا 21درصد، 34 درصد و 23 درصد کاهش یافته است. مشاهده می شود این روش بهترین تاثیر و عملکرد را بین روش‌های مختلف مورد بررسی برای پل های بتنی با دهانه کوتاه داراست و نشست نسبی در ناحیه انتقال را از mm 55/0 به  mm11/0 کاهش داده است.