نقش تعدیل گر سبک های دلبستگی ناایمن در رابطه سازگاری معنوی با رشد معنوی و پریشانی روانی در دانشجویان دارای تجربه ی شکست عاطفی

پژوهش حاضر به منظور تعیین نقش تعدیل گر سبک های دلبستگی ناایمن در رابطه سازگاری معنوی با رشد معنوی و پریشانی روانی دانشجویان دارای تجربه ی شکست عاطفی انجام گرفت.

جامعه ی آماری این پژوهش شامل کلیه ی دانشجویان پسر دانشگاه های شهر اهواز بودند که تجربه ی شکست عاطفی در رابطه با دختران داشتند. 200 نفر از این افراد به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده دراین پژوهش، پرسشنامه ی سازگاری معنوی (SCQ)، پرسشنامه رشد معنوی (SAI)، سبک های دلبستگی (RAAS) و پرسشنامه پریشانی روانی بودند. برای نتایج تحلیل از از روش همبستگی ساده و رگرسیون تعدیل گر استفاده شد.  

نتایج نشان داد که بین سازگاری معنوی و رشد معنوی، رابطه ی مثبت معنیدار (P= 0.001, r= 0.58) و بین سازگاری معنوی و پریشانی روانی رابطه ی منفی معنی دار وجود دارد (P= 0.001, r= -0.17). همچنین نتایج رگرسیون تعدیل گر نشان داد که سبک دلبستگی ناایمن رابطه ی بین سازگاری معنوی با رشد معنوی را تعدیل می کند (P= 0.05, β= -1.12)، اما سبک دلبستگی ناایمن رابطه ی بین سازگاری معنوی و پریشانی روانی را تعدیل نمی کند (P= 0.96, β= 0.03).

با توجه به نتایج، سازگاری معنوی در رشد معنوی و سلامت روان نقش دارد و دلبستگی تاایمن می تواند نقش تعدیل کننده در رابطه سازگاری معنوی و رشد معنوی داشته باشد.