ژن های پلاسمیدی مقاومت به کینولون و ‏تشکیل بیوفیلم در جدایه های بالینی ‏اشریشیاکلی

اشرشیاکلی یک باکتری است که سبب بیماری های متعدد در انسان و دام میگردد. این باکتری به دلیل افزایش مقاومت به آنتی بیوتیک ها، مشکلات عدیده ای در صنعت دامداری و پزشکی ایجاد کرده است. هدف از این مطالعه تعیین مقاومت به فلوروکینولون ها، شناسایی ژن های پلاسمیدی مقاومت به کینولون (PMQR) و تعیین قدرت تشکیل بیوفیلم توسط سویه های اشرشیاکلی جدا شده از نمونه های انسانی و گاوی در همدان می باشد. در این مطالعه توصیفی تحقیقی، تعداد 40 جدایه اشریشیاکلی (20 جدایه انسانی، 20 جدایه گاوی) مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا مقاومت جدایه ها به سیپروفلوکساسین و لوفلوکساسین با روش میکرودایلوشن براث سنجیده شد و سپس شناسایی ژن های مقاومت به فلوروکینولون ها (qnrA، qnrB، qnrC، qnrD، qnrS و acc) با روش PCR انجام گرفت. در ادامه توانایی جدایه های اشرشیاکلی در تولید بیوفیلم با روش میکر تیتر پلیت و میکروسکوپ الکترونی سنجیده شد و نتایج با استفاده از آزمون مربع کای با نرم افزار SPSS (ورژن 19) مورد آنالیز قرار گرفت نتایج میکرو دایلوشن براث نشان داد که از 40 جدایه اشریشیاکلی، 26 جدایه (65 درصد) به سیپروفلوکساسین و 23 جدایه (5/57 درصد) به لوفلوکساسین مقاوم بود. در بررسی فراوانی ژن های PMQR با روش PCR، فراوانی ژن های qnrA، qnrB، qnrC، qnrD، qnrS و aac به ترتیب 45، 5/47، 5/67، 5/27، 60 و 55 درصد گزارش شد. همچنین نتایج میکروتیتر پلیت نشان داد که40 درصد ایزوله ها توانایی تشکیل بیوفیلم قوی را دارند و تنها 4 درصد بیوفیلم تشکیل ندادند. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که مکانیسم اصلی مقاومت این جدایه ها به فلوروکینولون ها مربوط به ژن های PMQR می باشد و احتمالا مصرف بی رویه فلوروکینولون ها در عفونت های انسانی، منجر به گسترش مقاومت به این داروها در جدایه های انسانی نسبت به جدایه های گاوی شده است. همچنین تشکیل بیوفیلم در ایجاد مقاومت به فلوروکینولون ها نقش بسزایی داشت.