ارتباط کیفیت آموزش بالینی و علاقه مندی دانشجویان به رشته تحصیلی دانشجویان علوم توانبخشی

علاقمندی به رشته تحصیلی و برخورداری از کیفیت آموزش بالینی مطلوب عملکرد شغلی مناسبت تری را در پی خواهد داشت. هدف این مطالعه تعیین ارتباط کیفیت آموزش بالینی با علاقه مندی دانشجویان به رشته تحصیلی خود دردانشکده های توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی همدان و دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی بود. مطالعه مقطعی حاضر با مشارکت(306) دانشجوی رشته های فیزیوتراپی، کاردرمانی، ارتوپدی فنی، گفتار درمانی و شنوایی سنجی در دو دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی همدان و دانشگاه علوم بهزیستی تهران انجام شد. جمع آوری داده ها به صورت خوداظهاری با استفاده از پرسشنامه های دموگرافیک، علاقمندی به رشته تحصیلی(713/0 α =)، و کیفیت آموزش بالینی(930/0 α =) انجام شد. داده ها با استفاده از SPSS-23 تجزیه و تحلیل شد. میانگین سنی دانشجویان مورد مطالعه )09/1  ±83/21 (سال  ، (177) نفرزن (6/59 درصد) و (120) نفرمرد(4/40درصد) بودند.میانگین کیفیت آموزش بالینی در دانشگاه همدان(98/11± 92/52 (و در دانشگاه علوم یهزیستی تهران(48/11± 99/53) بود و تفاوت معناداری نداشت(05/0≤(pو بالاترین زیر شاخه تاثیر گذار در کیفیت آموزش بالینی،حیطه محیط آموزشی  (20/3±  66/11)  بود . علاقمندی به رشته تحصیلی با اهداف و برنامه آموزشی، برخورد با دانشجو، نظارت و ارزشیابی ارتباط معنی دار و منفی داشت (01/0≥p). سطح کیفیت آموزش بالینی در هر دو دانشکده متوسط و مطلوب ارزیابی شد با توجه به ارتباط منفی حیطه های کیفیت آموزش بالینی و علاقه به رشته تحصیلی ، بررسی بیشتر و توجه به بازنگری در آموزش بالینی توصیه می شود.